تصحيح و احياى آثار حديثى‌

رشد علمى و تكامل معارف بشر، بدون تكيه بر ميراث گذشتگان، غير ممكن يا دست كم بسيار دشوار است. در پيوند مبارك سنّت و تجدّد، ميراث گذشته و علوم جديد، مى‌توان به بالندگى علمى رسيد و براى برقرارى اين پيوند با گذشته و بهره‌گيرى از ميراث مكتوب پيشينيان، بايد غبار غربت را از آنها زدود و از گوشه و كنار كتاب‌خانه‌هاى عمومى و شخصى آزاد نمود و اين مهم، كارى بس ارزشمند و گران‌سنگ و از سوى ديگر، دشوار و خسته كننده است.

در اين ميان، تصحيح و احياى آثار حديثى و متون حديث، از اين قاعده مستثنا نيستند؛ بلكه مى‌توان ادّعا نمود كه احياى آثار حديثى، مهم‌ترين نوع در اين گونه فعّاليت‌ها باشد، چرا كه «سنّت»، منبع و ركن دوم دين و شريعت است.

با توجّه به نسخه‌بردارى‌هاى متعدّد از آثار حديثى طى دوره‌هاى مختلف و اشتباهاتى كه بر اثر اين استنساخ پيش آمده، و از سوى ديگر، جعل و تحريف‌هايى كه از سوى مخالفان در آنها وارد شده، تصحيح و احياى اين آثار، كارى اجتناب‌ناپذير است.

در چند دهه اخير، در عرصه علوم اسلامى و بخصوص متون حديثى، تصحيح و احياى آثار كهن، بيشترين تلاش علمى پژوهشگران را به خود معطوف داشته است.

اين كار، با تلاش‌هاى بسيار پُر ارج آيةاللَّه ميرزا ابوالحسن شَعرانى، مرحوم استاد على اكبر غفّارى (م 1383 ش) و مرحوم سيّد جلال الدين محدّث ارمَوى (م 1358 ش)، و در زمينه رجال نيز به همّت آية اللَّه سيّد محمّد صادق آل بحرالعلوم، آغاز گرديد و اينك به صورت فعّاليت‌هاى منظّم، ادامه دارد. در اين زمينه، مراكزى چون «مؤسسة آل البيت لإحياء التراث» و «مدرسة الإمام المهدى عليه السلام» و «مؤسسه علمى- فرهنگى دار الحديث» و «مكتبة الإمام الأميرالمؤمنين عليه السلام»، مشغول فعّاليت هستند و آثار باارزشى‌