ج) مفهوم اختلاف حديث در اين پژوهش، اعمّ از: تنافى صورى يا جدّىِ بدوى و يا تنافى دائمى و مستقر بين مفاد احاديث است. از اين رو، در كار حلّ اختلاف، از هر سه شيوه علاج به: 1. تفسير و تبيين، 2. جمع دلالى، 3. ترجيح‌بندى، بهره مى‌گيرد.

د) بخش پنجم كتاب، مباحث گوناگونى از اصول و قواعد و مبانى تفسير را بررسى مى‌نمايد (علاوه بر مباحث مرتبط با: اصول، فقه، درايه و معارف، در چهار بخش نخست كتاب).

ه) مؤلّف در حلّ اختلاف احاديث، علاوه بر «روش اثباتى»- كه دانش‌هاى كاربردى همچون فقه، عمدتاً از اين شيوه بهره مى‌گيرند-، از «روش ثبوتى» نيز استفاده مى‌كند.

و) مقدّمه كتاب، علاوه بر تعريف و تبيين ماهيت «روش اثباتى» و «روش ثبوتى»، به بررسى تعريف، تاريخ و پيشينه، اقسام، و ساير مباحث مربوط به اختلاف حديث، بويژه اسباب اختلاف، مى‌پردازد.

ز) گرچه در گذشته كتب فراوانى در موضوع «مختلف الحديث» (يا اختلاف احاديث) تأليف و منتشر شده؛ ليكن اين اثر، ظاهراً نخستين كتاب انتشار يافته در موضوع اسباب (عوامل) اختلاف حديث است.

چند پژوهش ديگر

گفتنى است همه يا بخش‌هايى از كتاب‌هاى زير نيز به قواعد فقه الحديث، اختصاص دارد:

1. روايت و درايت‌، محمّد امين، قم: محمّد امين، 1372 ش.

2. درس نامه علوم حديث‌، على نصيرى، قم: نصايح، 1377 ش.

3. حديث پژوهى‌، مهدى مهريزى، 2 ج، قم: دار الحديث، 1381- 1386 ش.