مطرح شده است، بدين صورت كه مؤلف، سندهاى احاديث كتب‌ الكافى‌، التهذيب والاستبصار والخصال‌، علل الشرائع‌ و الأمالى‌ و چند كتاب ديگر صدوق را از متون آنها مجزّا كرده و به صورت زير عمل كرده است:

بعد از مشخّص نمودن مشايخِ مؤلّف هر يك از كتاب‌هاى ياد شده و تعيين نام‌هاى ديگر آنها و آوردن آنها تحت يك نام، آنها را به ترتيب حروف هجا، مرتّب نموده است. مثلًا در ترتيب أسانيد الكافى‌، نام 36 تن از مشايخ محمّد بن يعقوب كلينى را ذكر و از «احمد بن ادريس» آغاز مى‌كند، چون هم نام خودش با «الف» آغاز شده و هم نام پدرش. آن گاه، همه اساتيد احمد بن ادريس را ذكر مى‌كند و سپس احاديث وى را بر حسب نام مشايخ او- كه اوّلين آنها احمد بن اسحاق است- بر اساس حروف هجا مرتّب مى‌سازد. آن گاه، همه رواياتى را كه احمد بن ادريس نقل كرده، ذكر مى‌كند.

سپس، به مشايخ ديگر احمد بن ادريس، از جمله احمد بن عيسى اشاره مى‌كند و به همين ترتيب، همه مشايخ او را به ترتيب ياد شده مى‌آورد و بعد از ذكر همه اساتيد احمد بن ادريس، به سراغ استاد ديگر كلينى، «احمد بن محمّد» مى‌رود.[1]

فوايد روش آية اللَّه بروجردى‌

يك. مشخّص شدن تعداد روايت هر راوى:

به وسيله مطالعه در كلّيه اسانيد، معلوم مى‌شود كه هر يك از راويان، چند روايت نقل كرده‌اند و از اين راه، درجه معلومات و اهمّيت مقام علمى وى به دست مى‌آيد.

دو. مشخّص شدن راويان ساقط شده در سند:

وقتى كه سندهاى كتاب را مطالعه كرديم و معلوم گرديد كه مثلًا فلان راوى، هميشه با واسطه فلان شخص، نقل حديث مى‌كند، به احتمال قوى مشخّص مى‌شود كه اين حديث، مُرسل است، يعنى واسطه‌اى در بين بوده و حذف شده است.

[1]. جهت اطّلاع بيشتر، ر. ك: المنهج الرجالى، ص 171- 173.