حميد، از ابو حمزه، از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است كه گفت: به آن حضرت عرض كردم كه: فداى تو گردم! چه مى‌فرمايى در باب مسلمانى كه به نزد مسلمانى ديگر آيد كه او را زيارت كند، و آن مسلمان در منزل خود باشد. پس رخصت طلبد كه بر او داخل شود، و او را رخصت ندهد و به سوى او بيرون نيايد. فرمود كه: «اى ابوحمزه! هر مسلمانى كه به نزد مسلمانى ديگر آيد، در حالتى كه زيارت‌كننده يا جوياى حاجتى باشد، و آن مسلمان در منزل خود باشد، و رخصت طلبيد كه بر او داخل شود، و او را رخصت ندهد و به سوى او بيرون نيايد، پيوسته در لعنت خداى عز و جل باشد، تا يكديگر را ملاقات كنند و به هم رسند». عرض كردم كه: در لعنت خدا باشد تا به هم رسند؟ فرمود: «بلى، اى ابوحمزه!».

باب در بيان حال كسى كه برادرش از او يارى جويد و ...

156. باب در بيان حال كسى كه برادرش از او يارى جويد، و او را يارى نكند

2792/ 1. چند نفر از اصحاب ما روايت كرده‌اند، از احمد بن محمد بن خالد و ابو على اشعرى، از محمد بن حسّان، از محمد بن على، از سعدان، از حسين بن امين، از امام محمد باقر عليه السلام كه فرمود: «هر كه بخل كند به يارى كردن برادر مسلمانش، و بخل كند به قيام نمودن از براى او در حاجتى كه دارد، مبتلا شود به يارى كردن كسى كه بر يارى او گناهكار شود، و خدا او را مزد ندهد».

2793/ 2. على بن ابراهيم، از محمد بن عيسى، از يونس، از ابن مسكان، از ابو بصير، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «كدام مردى از شيعيان ما است كه مردى از برادرانش به نزد او آيد، و به او يارى جويد در حاجتى كه دارد، و او را يارى نكند، با آنكه مى‌تواند كه او را يارى كند (يعنى هيچ‌يك از شيعيان ما چنين نكند)، مگر آنكه خداى عز و جل او را مبتلى گرداند، بر روا كردن حاجت‌هاى غير او از دشمنان ما، كه خدا او را در روز قيامت، بر آن حاجت‌ها كه روا كرده عذاب كند».

2794/ 3. ابو على اشعرى، از محمد بن حسّان، از محمد بن اسلم، از خطّاب بن مصعب، از سدير، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «هيچ مردى يارى برادر مسلمان خود را وا نگذاشته، تا آنكه در آن سعى كند و با او مواسات و برابرى نمايد، مگر آنكه مبتلا شده است به يارى كردن كسى كه گنهكار شود، و مزد داده نشود».

2795/ 4. حسين بن محمد، از معلّى بن محمد، از احمد بن محمد بن عبداللَّه، از على بن‌