فرمود: «شماتت را از براى برادرت ظاهر مكن، كه خداى عز و جل او را رحم مى‌كند، و آن شماتت را بر تو قرار مى‌دهد». و فرمود كه: «هر كه شماتت كند به مصيبتى كه بر برادرش فرود آمده، از دنيا بيرون نرود، تا در فتنه افتد و محنت و زحمت آن را بكشد».

باب در بيان دشنام به يكديگر دادن‌

151. باب در بيان دشنام به يكديگر دادن‌

2768/ 1. على بن ابراهيم، از پدرش، از نوفلى، از سكونى، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود كه: دشنام‌دهنده به مؤمن، چون كسى است كه بر هلاكت مشرف شده باشد».

2769/ 2. چند نفر از اصحاب ما روايت كرده‌اند، از احمد بن محمد بن عيسى، از حسين بن سعيد، از فضالة بن ايّوب، از عبداللَّه بن بكير، از ابو بصير، از امام محمد باقر عليه السلام كه فرمود: «رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود كه: دشنام دادن به مؤمن، بيرون رفتن است از فرمان خداى- تعالى-، و جنگ كردن با او، كفر، و خوردن گوشتش به غيبت، معصيت است، و حرمت مالش، چون حرمت خون او است».

2770/ 3. از او، از حسن بن محبوب، از هشام بن سالم، از ابو بصير، از امام محمد باقر عليه السلام روايت است كه فرمود: «مردى از قبيله بنى‌تميم به خدمت پيغمبر صلى الله عليه و آله آمد و عرض كرد كه:

مرا وصيّت كن و بفرما چه كنم؟ پس در آنچه حضرت او را وصيّت فرمود، اين بود كه فرمود:

مردم را دشنام مدهيد، كه دشمنى را در ميان ايشان كسب مى‌كنيد».

2771/ 4. ابن محبوب، از عبد الرحمان بن حجّاج، از ابو الحسن حضرت امام موسى‌كاظم عليه السلام روايت كرده است در باب دو مرد كه به يكديگر دشنام مى‌دهند، كه آن حضرت فرمود: «آنكه آغاز مى‌كند از اين دو، ستمكارتر است، و گناه او و گناه ديگرى بر او است، مادامى كه مظلوم را عذرخواهى نكند»[1].

2772/ 5. ابو على اشعرى، از محمد بن سالم، از احمد بن نضر، از عمرو بن شمر، از جابر، از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «هرگز مردى بر مردى به كفر گواهى نداده، مگر آنكه يكى از اين دو كس با كفر برگشته، و كفر بر او ثابت و محقّق گرديده است؛

[1]. و همين حديث در باب« سبكى»[/ السَّفه‌] مذكور شد، با اختلافى در آخر آن، و زيادتى على بن ابراهيم و پدرش در اوّل سند. و احتمال مى‌رود كه آنچه در اينجا و در آنجا است، دو حديث باشد.( مترجم)