عثمان، از محمد بن فضيل روايت كرده است كه گفت: امام جعفر صادق عليه السلام فرمود كه:

«مكروه است‌ «قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ» به يك نفس خوانده شود».

3536/ 13. على بن ابراهيم، از پدرش، از ابن محبوب، از على بن ابى حمزه، از ابو بصير روايت كرده است كه گفت: به خدمت امام محمد باقر عليه السلام عرض كردم كه: چون قرآن را بخوانم و آوازم را به آن بلند سازم، شيطان به نزد من آيد و گويد: جز اين نيست كه به اين خواندن، با اهل خود و مردمان ريا مى‌كنى.

فرمود كه: «اى ابومحمد! بخوان، آن خواندنى كه ميان دو خواندن باشد (يعنى بلند و آهسته، كه نه آهسته باشد و نه بلند) در حالى كه آن را به اهل خود بشنوانى، و آواز خود را به قرآن ترجيع كن؛ زيرا كه خداى عز و جل آواز خوش را دوست مى‌دارد، كه در آن ترجيع شود، ترجيع شدنى»[1].

باب در مذمّت كسى كه در نزد قرآن خواندن، بيهوشى اظهار مى‌كند

9. باب در مذمّت كسى كه در نزد قرآن خواندن، بيهوشى اظهار مى‌كند

3537/ 1. چند نفر از اصحاب ما روايت كرده‌اند، از سهل بن زياد، از يعقوب بن اسحاق ضبّى، از ابو عمران ارمنى، از عبداللَّه بن حكم، از جابر، از امام محمد باقر عليه السلام كه گفت: گفتم:

به درستى كه گروهى هستند كه چون چيزى از قرآن را ياد كنند، يا به آن حديث شوند، يكى از ايشان غش مى‌كند و بيهوش مى‌شود، به حدّى كه مى‌بينيم، يا چنان ديده مى‌شود كه يكى از ايشان، اگر دست‌ها يا پاى‌هايش بريده شود، به آن شاعر نمى‌شود و نمى‌فهمد. فرمود:

«سبحان اللَّه! اين كردار از شيطان است. به اين فعل وصف نشده‌اند، و خدا ايشان را مدح نفرمود. جز اين نيست كه آنچه به آن وصف شده‌اند، نرمى و رقّت است، و قطره اشك (يا آنكه چشم ايشان پيوسته اشك ريزد، بنابر اختلاف نسخ كافى)، و ترس از خدا».

ابو على اشعرى، از محمد بن حسان، از ابى عمران ارمنى، از عبد اللّه بن حكم، از جابر، از امام محمد باقر عليه السلام مثل اين را روايت كرده است.

باب در بيان اينكه قرآن در چند وقت خوانده مى‌شود و ختم مى‌شود

10. باب در بيان اينكه قرآن در چند وقت خوانده مى‌شود و ختم مى‌شود

3538/ 1. على بن ابراهيم، از پدرش، از حمّاد، از حسين بن مختار، از محمد بن عبداللَّه روايت كرده است كه گفت: به خدمت امام جعفر صادق عليه السلام عرض كردم كه: من در يك شب‌

[1]. مترجم گويد كه: مراد از ترجيع، آن است كه اصل جوهر، آواز خوشى داشته باشد، بى‌آنكه تكرير و حركت آواز در گلو و تحريرى در آن باشد، يا آنكه اين حديث محمول است بر تقيّه؛ چه هيچ‌يك از علماى علّام، غنا در باب قرآن را، از غناى حرام استثنا نكرده‌اند.( مترجم)