اسحاق بن غالب روايت كرده است كه گفت: امام جعفر صادق عليه السلام فرمود كه: «چون خداى- تعالى- خلق اوّلين و آخرين را جمع كند، ناگاه ايشان شخصى را ببينند، رو آورده، مى‌آيد، كه هرگز خوش صورت‌ترى از او ديده نشده. پس چون مؤمنان به سوى آن نظر كنند، و آن قرآن است، مى‌گويند كه: اينك، از ما است، و اين از هر چيزى كه ما ديده‌ايم، نيكوتر است.

و چون به سوى ايشان منتهى شود، از ايشان درگذرد. بعد از آن، شهيدان به سوى آن نظر مى‌كنند، تا آنكه چون به آخر ايشان رسد، از ايشان تجاوز كند. پس مى‌گويند كه: اين قرآن است، و از ايشان تجاوز مى‌كند، تا آنكه به سوى فرشتگان منتهى مى‌شود. پس مى‌گويند كه:

اين قرآن است، و از ايشان تجاوز مى‌كند. بعد از آن، منتهى مى‌شود، تا آنكه در جانب راست عرش مى‌ايستد. پس خداوند جبّار مى‌فرمايد كه: به عزّت و جلال و بلندى مكان خودم سوگند، كه امروز گرامى دارم، هر كه تو را گرامى داشته، و خوار كنم، هر كه تو را خوار داشته».

باب در بيان فضل حامل قرآن‌

1. باب در بيان فضل حامل قرآن‌[1]

3487/ 1. على بن ابراهيم، از پدرش، از حسن بن ابى الحسين فارسى، از سليمان بن جعفر جعفرى، از سكونى، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود: به درستى كه اهل قرآن در بلندترين درجه‌اى از آدميانند، غير از پيغمبران و رسولان؛ پس اهل قرآن را ضعيف و حقير مشماريد، و حقوق ايشان را سهل بدانيد؛ زيرا كه ايشان را نسبت به خداوند عزيز جبّار منزله و مكان بسيار بلندى هست».

3488/ 2. چند نفر از اصحاب ما روايت كرده‌اند، از احمد بن محمد و سهل بن زياد، هر دو، از ابن محبوب، از جميل بن صالح، از فضيل بن يسار، از امام جعفر صادق عليه السلام كه فرمود:

«حافظ قرآن كه به آن عمل مى‌كند، با فرشتگانِ پيغام‌گذاران، بزرگانِ نيكوكاران است».

3489/ 3. و به اسناد خويش، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود كه: قرآن را بياموزيد و ياد گيريد؛ زيرا كه آن، در روز قيامت به نزد صاحب و

[1]. و حامل قرآن را بر چند معنى اطلاق مى‌كنند، و چند قسم مى‌باشد: اوّل آنكه لفظ قرآن را درست ياد گرفته باشد؛ دويم دانستن معانى آن است؛ سيم عمل نمودن به احكام آن، و متخلّق شدن به اخلاقى كه قرآن بر مدح آنها دلالت دارد، و خالى شدن از صفاتى كه قرآن بر ذمّ آنها اشارت دارد.( مترجم)