كه: بعد از آن، بيرون رفتم و شيرى را ديدم كه بر سر راه آمد، و عزيمت را بر آن خواندم، و آن را قسم دادم و به آن گفتم، مگر آنكه از راه ما دور شوى و ما را نرنجانى. گفت: پس به سوى آن نظر كردم، و ديدم كه سرش [را] به زير افكنده و دمش را در ميان پاى‌هايش درآورده و برگشت.

3432/ 12. از او، از جعفر بن محمد بن يونس، از بعضى از اصحاب ما، از ابو الجارود، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت است كه فرمود: «هر كه در عقب نماز فريضه بگويد كه: أَسْتَوْدِعُ اللَّهَ ... وَ مَنْ يَعْنِينِي أَمْرُهُ؛ «به امانت مى‌سپارم به خداى بزرگ بزرگوار، خودم را و كسانم و فرزندانم و كسى كه مى‌خواهد مرا كار او، و به امانت مى‌سپارم به خدايى كه از او لرزيده و ترسيده شده، آنكه خوار شونده است به جهت بزرگى او هر چيزى، خودم را و كسانم و مالم و فرزندانم و كسى كه مى‌خواهد مرا كار او»، به بالى از بال‌هاى جبرئيل پيچيده شود، و در باب خود و اهل و مالش محفوظ باشد».

3433/ 13. از او روايت است و آن را مرفوع ساخته، گفت كه: «هر كه در خانه يا اطاقى شب به روز آورد تنها، بايد كه آية الكرسى بخواند و بگويد كه: اللَّهُمَّ آنِسْ وَحْشَتِي، وَ آمِنْ رَوْعَتِي، وَ أَعِنِّي عَلى‌ وَحْدَتِي؛ خداوندا! خو گر ساز رميدن مرا[1]، و ايمن گردان ترس مرا، و يارى ده مرا بر تنهايى من».

3434/ 14. ابو على اشعرى، از محمد بن سالم، از احمد بن نضر، از عمرو بن شمر، از يزيد بن مرّه، از بكير روايت كرده است كه گفت: شنيدم از اميرالمؤمنين عليه السلام كه مى‌فرمود:

«رسول خدا صلى الله عليه و آله به من فرمود كه: يا على! آيا نمى‌خواهى كه كلماتى چند را به تو تعليم دهم؟

چون در ورطه يا بليّه‌اى افتى، بگو كه: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ، وَ لَاحَوْلَ وَ لَاقُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ الْعَلِيِّ الْعَظِيمِ؛ «به نام خداى بخشاينده مهربان، و نيست نيرومندى و نه توانايى، مگر خداى بلندمرتبه بزرگ»؛ پس به درستى كه خداى عز و جل به آنها مى‌گرداند از تو، آنچه را كه خواهد از انواع بلا».

باب دعا در نزد خواندن قرآن‌

58. باب دعا در نزد خواندن قرآن‌

3435/ 1. گفت كه: امام جعفر صادق عليه السلام در نزد خواندن كتاب خداى عز و جل، اين دعا را

[1]. يعنى مايه انسى برايم فراهم كن.