از اصحاب ما كه آن را مرفوع ساخته گفت كه: پيش از آنكه در نماز داخل شوى، مى‌گويى كه:

«اللَّهُمَّ إِنِّي أُقَدِّمُ مُحَمَّداً نَبِيَّكَ صلى الله عليه و آله ... يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ؛ خداوندا! به درستى كه من پيش مى‌دارم محمد را كه پيغمبر تو است- صلوات فرستد خدا بر او و آل او- در پيش روى خود، و رو مى‌آورد به او به سوى تو در مطلوب خود. پس بگردان مرا به او، صاحب جاه در دنيا و آخرت، و از جمله مقربان. خداوندا! بگردان نمازهاى مرا به ايشان پذيرفته، و گناه مرا به ايشان آمرزيده شده، و دعاى مرا به ايشان اجابت شده، اى مهربان‌تر از همه مهربانان!».

3349/ 3. از او، از پدرش، از عبداللَّه بن قاسم، از صفوان جمّال روايت است كه گفت:

امام جعفر صادق عليه السلام را مشاهده كردم كه پيش از تكبير، رو به قبله آورده، فرمود: «اللَّهُمَّ لَا تُؤْيِسْنِي مِنْ رَوْحِكَ، وَلَا تُقَنِّطْنِي مِنْ رَحْمَتِكَ، وَلَا تُؤْمِنِّي مَكْرَكَ؛ فَإِنَّهُ لَايَأْمَنُ مَكْرَ اللَّهِ إِلَّا الْقَوْمُ الْخَاسِرُونَ؛ خداوندا! نوميد مكن مرا از راحت خود، و مأيوس مكن مرا از رحمت خود، و ايمن مگردان مرا از مكر خود. پس به درستى كه ايمن نمى‌شوند از مكر خدا، مگر گروه زيانكاران»، عرض كردم كه: فداى تو گردم! من اين را از كسى پيش از تو نشنيده‌ام. فرمود:

«به درستى كه از جمله بزرگ‌ترين گناهان كبيره در نزد خدا، مأيوسى است از روح خدا، و نوميدى از رحمت خدا، و ايمنى از مكر خدا».

باب در بيان دعا در عقبه‌هاى نماز

52. باب در بيان دعا در عقبه‌هاى نماز

3350/ 1. محمد بن يحيى، از احمد بن محمد بن عيسى، از ابوعبداللَّه برقى، از عيسى بن عبداللَّه قمّى، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «اميرالمؤمنين عليه السلام چون از نماز ظهر فارغ مى‌شد، مى‌فرمود: اللَّهُمَّ إِنِّي أَتَقَرَّبُ إِلَيْكَ ... بَلْ عَفْوُكَ وَجُودُكَ يَسَعُنِي؛ خداوندا! به درستى كه من تقرب مى‌جويم به سوى تو، و به بخشش تو و كرم تو، و تقرب مى‌جويم به سوى تو، به محمد بنده تو و فرستاده تو، و تقرّب مى‌جويم به سوى تو، به فرشتگانت كه مقرّب‌اند و پيغمبرانت كه مرسل‌اند و به تو.

خداوندا! تويى بى‌نياز از من، و نياز من، به سوى تو. تويى بى‌نياز و منم محتاج به سوى تو. اقاله كردى لغزش مرا و از آن گذشتى، و پوشيدى بر من گناهان مرا. پس روا كن در اين روز حاجت مرا، و عذاب مكن مرا به زشتى آن‌چه ميدانى از من. پس به درستى كه عفو تو و بخشش تو، فرا مى‌گيرد مرا»، و فرمود كه: «بعد از آن بر رو در مى‌افتاد و سجده مى‌كرد و