باب در ثواب كسى كه «لا اله الّا اللَّه وحده وحده» بگويد

38. باب در ثواب كسى كه «لا اله الّا اللَّه وحده وحده» بگويد

3265/ 1. محمد بن يحيى، از احمد بن محمد، از على بن نعمان، از آنكه او را ذكر كرده، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «جبرئيل به رسول خدا صلى الله عليه و آله عرض كرد كه: خوشا حال كسى، (يا درخت طوبى از براى كسى است) كه بگويد از امّت تو، كه:

لا الهَ الّا اللَّهُ وَحْدَهُ وَحْدَهُ وَحْدَهُ».

باب در ثواب كسى كه دعاى مذكور در اين باب بخواند

39. باب در ثواب كسى كه دعاى مذكور در اين باب بخواند

3266/ 1. چند نفر از اصحاب ما روايت كرده‌اند، از احمد بن محمد، از عمرو بن عثمان و على بن ابراهيم، از پدرش، هر دو، از عبداللَّه بن مغيره، از ابن‌مسكان، از ابوبصير ليث مرادى، از عبدالكريم بن عتبه، از امام جعفر صادق عليه السلام كه گفت: شنيدم از آن حضرت كه مى‌فرمود: «هر كه پيش از آنكه آفتاب طالع شود و پيش از غروب آن، ده مرتبه بگويد كه:

لا الهَ الَّا اللَّهُ وَحْدَهُ ... وَهُوَ عَلى‌ كُلِّ شَيْئٍ قَديرٌ؛ «نيست خدايى، مگر خدا، در حالى كه تنها است؛ نيست انبازى برايش. او را است پادشاهى و او را است ستايش. زنده مى‌كند و مى‌ميراند و مى‌ميراند و زنده مى‌كند و او است زنده كه نمى‌ميرد. به دست او است خوبى و او بر هر چيزى توانا است»، كفّاره‌اى باشد از براى گناهانش در آن روز».

3267/ 2. محمد بن يحيى، از احمد بن محمد بن عيسى، از آنكه او را ذكر كرده، از عمرو بن محمد، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود كه: هر كه نماز صبح را به جا آورد، پيش از آنكه زانوهاى خود را بيفشاند يا بشكند[1]، ده مرتبه بگويد كه: لاالهَ الَّا اللَّهُ وَحْدَهُ ... وَهُوَ عَلى‌ كُلِّ شَىْ‌ءٍ قَديرٌ؛ «نيست خدايى، مگر خداى تنها؛ نيست شريكى از برايش. او را است پادشاهى و او را است ستايش. زنده مى‌گرداند و مى‌ميراند و مى‌ميراند و زنده مى‌گرداند و او است زنده‌اى كه نمى‌ميرد. به دست او است خوبى و او بر هر چيز توانا است»، و در مغرب مثل اين را بگويد، هيچ بنده‌اى نباشد كه خدا را ملاقات كند به عملى كه از عمل او بهتر باشد، مگر كسى كه مثل عمل او را به جا آورده باشد».

[1]. يعنى از جايش برخيزد و يا به كار ديگر پردازد.