3194/ 10. و به اسناد خود، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «خداى- تعالى- به موسى عليه السلام فرمود كه: زبانت را از پس دلت قرار ده تا سالم شوى (يعنى اوّل فكر و تأمل كن و بعد از آن سخن بگو)[1]. در شب و روز، ياد مرا بسيار كن و گناه را در معدنش پيروى مكن كه پشيمان مى‌شوى؛ زيرا كه گناه، موعد اهل دوزخ است».[2]

3195/ 11. و به اسناد خود روايت كرده است كه فرمود: «در آن‌چه خداى- تعالى- با موسى مناجات فرمود اين بود كه فرمود: اى موسى! بر هر حالى مرا فراموش مكن؛ زيرا كه فراموش كردن، دل‌ها را مى‌ميراند».

3196/ 12. از او، از ابن‌فضّال، از غالب بن عثمان، از بشير دهّان، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت است كه فرمود: «خداى- تعالى- فرموده كه: اى فرزند آدم! مرا ياد كن در گروهى، تا تو را ياد كنم در گروهى كه از گروه تو بهتراند».

3197/ 13. محمد بن يحيى، از احمد بن محمد بن عيسى، از ابن‌محبوب، از آنكه او را ذكر كرده، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت است كه فرمود: «خداى- تعالى- فرموده است كه:

هر كه مرا ياد كند در گروهى از مردمان، او را ياد كنم در گروهى از فرشتگان».

باب ذكر خداى بسيار

22. باب ذكر خداى عز و جل بسيار

3198/ 1. چند نفر از اصحاب ما روايت كرده‌اند، از سهل بن زياد، از جعفر بن محمد اشعرى، از ابن‌قدّاح، از امام جعفر صادق عليه السلام كه فرمود: «چيزى نيست، مگر آنكه از برايش اندازه‌اى است كه به سوى آن منتهى مى‌شود، مگر ذكر، كه آن را اندازه‌اى نيست كه به سوى آن منتهى شود. و خداى- تعالى- واجبات را واجب ساخت، پس هر كه آنها را به جا آورد، همان اندازه آنها است. و روزه ماه رمضان را واجب ساخت، پس هر كه آن را روزه بگيرد، همان اندازه آن است. و حج را واجب ساخت، پس هر كه حج كند، همان اندازه آن است، مگر ذكر، كه خداى- تعالى- به كم از آن راضى نشده و از براى آن اندازه‌اى قرار نداده كه به سوى آن منتهى شود». بعد از آن، اين آيه را خواند كه: «يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اذْكُرُوا اللَّهَ ذِكْراً

[1]

[2]. مراد از معدن گناه، ظالمان و فاجران، يا سفاهت و جهالت است، يا آن‌چه گناهان و بدى از آن متولّد مى‌شود. و بالجمله نهى است از پيروى كردن گناه، به تحرّز از اصولى كه گناهان از آن متولّد مى‌شود. (مترجم)