فرست بر محمد و خاندانش».

باب در بيان آن‌چه واجب است از ذكر خدا در هر مجلسى‌

21. باب در بيان آن‌چه واجب است از ذكر خدا در هر مجلسى‌[1]

3185/ 1. چند نفر از اصحاب ما روايت كرده‌اند، از احمد بن محمد بن خالد، از پدرش، از خلف بن حمّاد، از ربعى بن عبداللَّه بن جارود هذلى، از فضيل بن يسار كه گفت: امام جعفر صادق عليه السلام فرمود كه: «هيچ مجلسى نيست كه نيكوكاران و نابكاران در آن جمع شوند و بر غير ذكر خداى- تعالى- برپا شوند (يعنى بى‌آنكه خدا را ياد كنند از جا برخيزند)، مگر آنكه آن مجلس در روز قيامت برايشان حسرت باشد».

3186/ 2. حميد بن زياد، از حسن بن محمد، از سماعه، از وهيب بن حفص، از ابوبصير، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «هيچ گروهى در مجلسى جمع نشده‌اند كه خداى- تعالى- را ذكر نكنند و ما را ذكر نكنند، مگر آنكه آن مجلس در روز قيامت برايشان حسرت باشد». بعد از آن فرمود كه: «حضرت ابوجعفر عليه السلام فرمود: به درستى كه ذكر ما از جمله ذكر خدا است، و ذكر دشمن ما از جمله ذكر شيطان است».

3187/ 3. و به اسناد خود گفته است كه: «حضرت باقر عليه السلام فرمود كه: هر كه خواهد كه به پيمانه، پُرتر پيمانه ستاند، بايد كه چون خواهد از مجلس خود برخيزد بگويد كه: سُبْحانَ رَبِّكَ رَبِّ العِزَّةِ عَمَّا يَصِفُونَ وَسَلامٌ عَلَى الْمُرْسَلينَ وَالْحَمْدُللَّهِ رَبِّ الْعالَمينَ؛ يعنى: منزّه و پاكيزه مى‌شمارم پروردگار تو را پروردگار ارجمندى و غلبه از آن‌چه وصف مى‌كنند. و درود بر همه فرستادگان و ستايش از براى خدا، كه پروردگار همه جهانيان است».

3188/ 4. محمد بن يحيى، از احمد بن محمد بن عيسى، از احمد بن محبوب، از عبداللَّه بن سنان، از ابوحمزه ثمالى، از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «در توراتى كه تغيير و تبديلى در آن نشده، نوشته است كه موسى عليه السلام از پروردگارش سؤال نمود و عرض كرد كه: اى پروردگار من! آيا تو به من نزديكى كه با تو مناجات كنم و راز گويم، يا دورى كه تو را آواز دهم؟ پس خداى- تعالى- به سوى او وحى فرمود كه: اى موسى! من همنشين آنم كه مرا ياد كند. موسى عليه السلام عرض كرد: پس در روزى كه هيچ پرده‌اى نيست، مگر پرده تو، كى در پرده تو است؟ فرمود: كسانى كه مرا ياد مى‌كنند و من ايشان را ياد مى‌كنم، و

[1]. و ذكر خدا ياد او است و مجلس، نشستنگاه و جاى نشستن است.( مترجم)