بدار و سعى كن كه گريه كنى، و اگرچه مانند سر مگس باشد. به درستى كه پدرم مى‌فرمود كه:

نزديك‌ترين حالات بنده نسبت به حضرت پروردگار- تعالى-، و وقتى كه از همه اوقات به او نزديك‌تر مى‌باشد، وقتى است كه او سجده‌كننده و گريان باشد».

3140/ 11. على بن ابراهيم، از پدرش، از عبداللَّه بن مغيره، از اسماعيل بجلى، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «اگر تو را گريه نيايد، خود را به گريه بدار، و اگر آن قدر اشك كه مانند سر مگس باشد، از چشم تو بيرون آيد، په په»[1].

باب ثنا پيش از دعا

16. باب ثنا پيش از دعا

3141/ 1. ابوعلى اشعرى، از محمد بن عبدالجبّار، از صفوان بن يحيى، از حارث بن مغيره روايت كرده است كه گفت: شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى‌فرمود: «بپرهيزيد، چون يكى از شما خواسته باشد كه چيزى از حاجت‌هاى دنيا و آخرت را از پروردگار خويش سؤال كند، تا آنكه آغاز كند به ثناى بر خداى- تعالى- و مدح آن جناب، و صلوات بر پيغمبر صلى الله عليه و آله. بعد از آن، حاجت‌هاى خود را سؤال مى‌كند».

3142/ 2. محمد بن يحيى، از احمد بن محمد بن عيسى، از ابن‌فضّال، از ابن‌بكير، از محمد بن مسلم روايت كرده است كه فرمود: امام جعفر صادق عليه السلام فرمود: «به درستى كه در كتاب اميرالمؤمنين عليه السلام مذكور است كه: مدح و ثنا، پيش از سؤال است. پس چون خداى- تعالى- را بخوانى، او را تعظيم نما و به بزرگى ياد كن». عرض كردم كه: چگونه او را تعظيم كنم؟ فرمود كه: «مى‌گويى: يا مَنْ هُوَ أَقْرَبُ الَىّ مِنْ حَبْلِ الْوَريدِ يا فَعَّالًا لِما يُريدُ يا مَنْ يَحُولُ بَيْنَ الْمَرْءِ وَقَلْبِهِ يا مَنْ هُوَ بِالْمَنْظِرِ الْاعَلى‌ يا مَنْ لَيْسَ كَمِثْلِهِ شَيْئٌ. اى كسى كه او نزديك‌تر است به سوى من از رگ گردن. اى آنكه بسياركننده است آنچه را بخواهد! اى آنكه مانع گردد ميان مرد و دل او! اى آنكه او در نظرگاه بالاتر است! اى آنكه نيست چون او چيزى!».

3143/ 3. چند نفر از اصحاب ما روايت كرده‌اند، از احمد بن محمد بن خالد، از پدرش، از ابن‌سنان، از معاويه بن عمّار، از امام جعفر صادق عليه السلام كه فرمود: «جز اين نيست كه قصّه عرض حاجت، اوّل، مدحت است. بعد از آن، ثنا است. بعد از آن، اقرار به گناه. بعد از آن، سؤال و درخواستن. به خدا سوگند كه هيچ بنده‌اى از گناهى بيرون نرفته، مگر به واسطه اقرار

[1]. و په، كلمه‌اى است كه نزد مدح و رضا به چيزى مى‌گويند، و تكرار آن به جهت مبالغه است.