3084/ 8. محمد بن يحيى، از احمد بن محمد بن عيسى، از ابن‌محبوب، از ابوولّاد روايت كرده است كه گفت: ابوالحسن حضرت امام موسى كاظم عليه السلام فرمود: «بر شما باد به دعا؛ زيرا كه خدا را خواندن و به سوى خدا طلب كردن، بلا را رد مى‌كند، و حال آنكه مقدّر و قضا شده باشد، و چيزى غير از امضا و اجراى آن باقى نمانده باشد. پس چون خداى- تعالى- خوانده شود و از او سؤال شود كه آن بلا را بگرداند، آن را مى‌گرداند».

3085/ 9. حسين بن محمد روايت كرده و آن را مرفوع ساخته، از اسحاق بن عمّار كه گفت: امام جعفر صادق عليه السلام فرمود: «به درستى كه خداى- تعالى- به دعا دفع مى‌كند امرى را كه آن را چنان دانسته كه از براى آن دعا مى‌شود، پس مستجاب مى‌كند. و اگر آن‌چه بنده به آن توفيق داده شد از اين دعا نمى‌بود، هر آينه از آن امر به او مى‌رسيد آن‌چه او را از روى زمين بركَند و ريشه او را برآورد».

باب در بيان اينكه دعا شفا است از هر دردى‌

4. باب در بيان اينكه دعا شفا است از هر دردى‌

3086/ 1. على بن ابراهيم، از پدرش، از ابن‌ابى‌عمير، از اسباط ابن‌سالم، از علاء بن كامل روايت كرده است كه گفت: امام جعفر صادق عليه السلام به من فرمود: «بر تو باد به دعا؛ زيرا كه آن شفا است از هر دردى».

باب در بيان اينكه هر كه دعا كند، از برايش مستجاب شود

5. باب در بيان اينكه هر كه دعا كند، از برايش مستجاب شود

3087/ 1. محمد بن يحيى، از احمد بن محمد بن عيسى، از حسن بن على، از عبداللَّه بن ميمون قدّاح، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «دعا پناه اجابت است، چنان كه ابر پناه باران است».

3088/ 2. چند نفر از اصحاب ما روايت كرده‌اند، از سهل بن زياد، از جعفر بن محمد اشعرى، از ابن‌قدّاح، از امام جعفر صادق عليه السلام كه فرمود: «هيچ بنده‌اى دست خود را ظاهر نساخته و به سوى خداى عزيز جبّار برنداشته، مگر آنكه خداى- تعالى- شرم فرموده كه آن را خالى برگرداند، تا آنكه از فضل و رحمت خويش در آن قرار دهد آن‌چه را كه خواسته باشد. پس چون يكى از شما دعا كند، بايد كه دست خود را برنگرداند، تا آنكه آن را بر رو و سر خود بمالد».