كتاب دعا

[6] كتاب دعا

باب فضيلت دعا و ترغيب و برانگيختن مردم بر آن‌

1. باب فضيلت دعا و ترغيب و برانگيختن مردم بر آن‌

3062/ 1. على بن ابراهيم، از پدرش، از حمّاد بن عيسى، از حريز، از زراره، از امام محمد باقر عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «به درستى كه خداى عز و جل مى‌فرمايد كه: «إِنَّ الَّذِينَ يَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبادَتِي سَيَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ داخِرِينَ»[1]؛ يعنى: به درستى كه آن كسانى كه تكبّر و سركشى مى‌كنند از پرستش من، زود باشد كه درآيند يا درآورده شوند در دوزخ، در حالتى كه خوار و بى‌مقدار باشند». و حضرت فرمود كه: «مراد از پرستش، دعا است. و بهترين عبادت دعا است». عرض كردم: «إِنَّ إِبْراهِيمَ لَأَوَّاهٌ حَلِيمٌ»[2]. حضرت فرمود كه: «اوّاه آن است كه بسيار دعا مى‌كند». (و در ترجمه آيه گفته‌اند كه: «به درستى كه ابراهيم بسيار آه‌كننده بود و بردبار». و اين كنايه است از رقّت قلب و كثرت ترحّم و فرط شفقّت او بر آذر كه پدرِ مادر آن حضرت بود بنا بر اظهر).

3063/ 2. محمد بن يحيى، از احمد بن محمد، از محمد بن اسماعيل و ابن‌محبوب هر دو، از حنّان بن سدير، از پدرش روايت كرده است كه گفت: به خدمت امام محمد باقر عليه السلام عرض كردم كه: كدام عبادت بهتر و فضيلتش بيشتر است؟ فرمود كه: «هيچ چيز در نزد خداى- تعالى- بهتر نيست از آنكه از او سؤال شود و طلب شود از آن‌چه در نزد او است، و هيچ‌كس به سوى خدا دشمن‌تر نيست از كسى كه تكبّر و سركشى كند از عبادت آن جناب (يعنى دعا)، و سؤال نكند آن‌چه را كه در نزد او است.

3064/ 3. ابوعلى اشعرى، از محمد بن عبدالجبّار، از صفوان، از ميسّر بن عبدالعزيز، از

[1]. غافر، 60.

[2]. توبه، 114.