هيچ بنده‌اى از گناهى با اصرار بيرون نرفته، و هيچ بنده‌اى از گناهى بيرون نرفته، مگر به اقرار و اعتراف».

2951/ 5. حسين بن محمد، از محمد بن عمران بن حجّاج سبيعى، از يونس بن يعقوب، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه گفت: شنيدم از آن حضرت كه مى‌فرمود:

«هر كه گناهى را مرتكب شود، و بداند كه خداى عز و جل بر آن اطّلاع دارد، اگر خواهد، او را عذاب كند، و اگر خواهد، او را بيامرزد، او را مى‌آمرزد، و هر چند كه طلب آمرزش نكند».

2952/ 6. چند نفر از اصحاب ما روايت كرده‌اند، از احمد بن محمد بن خالد، از محمد بن على، از عبد الرحمان بن محمد بن ابى هاشم، از عنبسه عابد، از امام جعفر صادق عليه السلام كه فرمود: «به درستى كه خداى عز و جل دوست مى‌دارد كه بنده در باب گناه بزرگ از او آمرزش طلبد، و به سوى او رغبت كند، و دشمن مى‌دارد كه بنده به گناه اندك، استخفاف كند كه آن را سبك شمارد، و به آن اعتنا نكند».

2953/ 7. محمد بن يحيى، از احمد بن محمد بن عيسى، از اسماعيل بن سهل، از حمّاد، از ربعى، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «اميرالمؤمنين- صلوات اللَّه عليه- فرمود: به درستى كه پشيمانى بر بدى، (اين كس را) به سوى ترك آن مى‌خواند».

2954/ 8. محمد بن يحيى، از على بن حسين دقّاق، از عبد اللَّه بن محمد، از احمد بن عمر، از زيد قتّات، از ابان بن تغلب روايت كرده است كه گفت: شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى‌فرمود: «هيچ بنده‌اى نيست كه گناهى را مرتكب شده باشد، پس بر آن پشيمان شده باشد، مگر آنكه خداى عز و جل او را آمرزيده، پيش از آنكه آمرزش طلب كند. و هيچ بنده‌اى نيست كه خداى عز و جل نعمتى را بر او انعام فرموده باشد، پس شناخته باشد كه آن نعمت از نزد خدا است، مگر آنكه خدا او را آمرزيده، پيش از آنكه او را ستايش كند».

باب در بيان پوشيدن گناهان‌

189. باب در بيان پوشيدن گناهان‌

2955/ 1. چند نفر از اصحاب ما روايت كرده‌اند، از احمد بن محمد بن خالد، از محمد بن على، از عباس، غلام آزاد شده امام رضا عليه السلام، كه گفت: شنيدم از آن حضرت عليه السلام كه مى‌فرمود:

«آنكه حسنه را مى‌پوشد، برابرى مى‌كند با هفتاد حسنه، و آنكه گناه و خصلت بد را فاش مى‌كند، مخذول و منكوب است، كه خدا او را يارى نمى‌دهد، و آنكه سيّئه را مى‌پوشد،