باب در بيان ظلم و ستمكارى‌

136. باب در بيان ظلم و ستمكارى‌

2650/ 1. چند نفر از اصحاب ما روايت كرده‌اند، از احمد بن محمد بن خالد، از پدرش، از هارون بن جهم، از مفضّل بن صالح، از سعد بن طريف، از امام محمد باقر عليه السلام كه فرمود:

«ظلم سه قسم است: ظلمى است كه خدا آن را مى‌آمرزد، و ظلمى است كه خدا آن را نمى‌آمرزد، و ظلمى است كه خدا آن را وا نمى‌گذارد و از سر آن نمى‌گذرد. امّا ظلمى كه خدا آن را نمى‌آمرزد، شرك به خدا است. و امّا ظلمى كه خدا آن را مى‌آمرزد، ظلمى است كه مرد بر نفس خود مى‌كند، در آنچه ميان او و خداى عز و جل است. و امّا ظلمى كه خدا آن را وا نمى‌گذارد، حقّ‌النّاس است كه از يكديگر مى‌طلبند».[1]

2651/ 2. از او، از حجّال، از غالب بن محمد، از آنكه او را ذكر كرده، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت است در قول خداى عز و جل: «إِنَّ رَبَّكَ لَبِالْمِرْصادِ»[2] كه فرمود: «مرصاد، پلى است بر روى صراط، كه هيچ بنده‌اى با مظلمه‌اى از آن نگذرد» (يعنى آنكه بر بنده‌اى از بندگان خدا ستمى كرده باشد، از آنجا عبور نتواند كرد، و در آنجا معطّل باشد، تا سزاى خود را ببيند).

2652/ 3. على بن ابراهيم، از پدرش، از ابن ابى عمير، از وهب بن عبد ربّه و عبداللَّه طويل، از شيخى از قبيله نخع روايت كرده است كه گفت: به امام محمد باقر عليه السلام عرض كردم كه: من از ابتداى زمان حجّاج تا امروز، پيوسته والى و حاكم بوده‌ام، آيا مرا توبه‌اى هست؟

راوى مى‌گويد كه: حضرت ساكت شد. بعد از آن، همين را بر او اعاده نمودم. فرمود: «نه، تا آنكه حقّ هر صاحب حقّى را به او برسانى، كه آنچه را كه از كسى گرفتى، به صاحبش برگردانى».

2653/ 4. محمد بن يحيى، از احمد بن محمد بن عيسى، از حسين بن سعيد، از ابراهيم بن عبد الحميد، از وليد بن صبيح، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «هيچ‌

[1]. و حضرت از آن، به مداينه ميان بندگان تعبير فرموده. و مداينه، قرض به يكديگر دادن است؛ چه ظاهر است كه همه حقوق خلايق همچنين است، با احتمال آنكه ذكر مداينه، بر سبيل مثال باشد.( مترجم)

[2].[ فجر، 14.] و ترجمه آيه اين است:« به درستى كه پروردگار تو، هر آينه در گذرگاه و كمين‌گاه است و در موضع‌ترقّب، مانند كسى كه در كمين‌گاه نشسته، منتظر گذرندگان است، كه هيچ كس و هيچ چيز از گفتار و كردار بندگان از او فوت نشود، و همه را بر وفق آن جزا خواهد داد».( مترجم)