را توقير و تعظيم نكند، و خُردان ما را رحم ننمايند».

2041/ 3. على بن ابراهيم، از پدرش، از ابن‌ابى‌عمير، از عبداللَّه بن ابان، از وصّافى روايت كرده است كه گفت: امام جعفر صادق عليه السلام فرمود كه: «پيران و بزرگان خويش را تعظيم كنيد و بزرگ داريد، و با خويشان بپيونديد. و چنان نيست كه شما به ايشان بپيونديد به چيزى كه بهتر باشد از باز داشتن آزار از ايشان، كه ايشان را اذيّت نكنيد».

باب در بيان برادرى مؤمنان با يكديگر

72. باب در بيان برادرى مؤمنان با يكديگر

2042/ 1. چند نفر از اصحاب ما روايت كرده‌اند، از احمد بن محمد بن خالد، از عثمان بن عيسى، از مفضّل بن عمر كه گفت: امام جعفر صادق عليه السلام فرمود كه: «إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ»[1]، جز اين نيست كه مؤمنان برادران يك پدرى و يك مادرى‌اند، و چون بر مردى از ايشان رگى زده شود، يا آن رگ به شدّت حركت كند، ديگران از برايش بيدار خوابى مى‌كشند».

2043/ 2. از او، از پدرش، از فضالة بن ايّوب، از عمر بن ابان، از جابر جعفى روايت است كه گفت: در پيش روى امام محمد باقر عليه السلام درهم كشيده شدم و گرفتگى به هم رسانيدم؛ پس عرض كردم كه: فداى تو گردم! بسا است كه اندوهناك مى‌شوم، بى‌آنكه مصيبتى به من رسد يا امرى بر من فرود آيد، تا آنكه كسان و آشنايان من، اندوه را در روى من مى‌شناسند و مى‌فهمند. فرمود: «آرى، اى جابر! به درستى كه خداى عز و جل مؤمنان را از طينت و سرشت بهشت‌ها آفريد، و در ايشان از نسيم و باد روح خود جارى گردانيد، و از براى همين، مؤمن برادر پدرى و مادرى مؤمن است؛ پس هرگاه در شهرى از شهرها اندوهى به روحى از آن روح‌ها برسد، اين روح اندوهناك شود؛ زيرا كه اين روح از جمله آن روح‌ها است و به هم پيوسته‌اند».

2044/ 3. محمد بن يحيى، از احمد بن محمد بن عيسى، از ابن‌فضّال، از على بن عقبه، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «مؤمن برادر مؤمن است، و ديده‌بان و جاسوس او در خيرات، و رهنماى او كه با او خيانت نمى‌كند، و بر او ستم نمى‌كند، و او را عيب نمى‌كند، و او را وعده‌اى نمى‌دهد كه آن را خلف كند».

2045/ 4. محمد بن يحيى روايت كرده است، از احمد بن محمد بن عيسى و چند نفر از

[1]. حجرات، 10.