به زبان عربى با آن حضرت سخن گفت و آن حضرت عليه السلام او را به زبان فارسى جواب داد. آن خراسانى عرض كرد كه: فداى تو گردم، به خدا سوگند كه چيزى مرا مانع نشد از اين‌كه با تو به زبان خراسانى سخن كنم، مگر آن‌كه من گمان كردم كه تو آن را نيك نمى‌دانى. حضرت فرمود:

«سبحان اللَّه، هرگاه من چنان باشم كه نتوانم تو را درست جواب دهم به زبان تو، پس زيادتى من بر تو چه چيز است؟» بعد از آن، به من فرمود كه: «اى ابا محمد، به درستى كه امام، سخن هيچ يك از مردمان و مرغان و چهارپايان و چيزى كه روح در آن باشد، بر او پوشيده نباشد.

پس هر كه اين خصلت‌ها در او نباشد، البتّه آن كس امام نيست».

63. باب در بيان ثبوت امامت در فرزندان، و بيان اين‌كه امامت بر نمى‌گردد در برادر و نه در عمو و نه غير ايشان از خويشان، وليكن در غير امام حسن و امام حسين عليهما السلام چنانچه بيايد

754/ 1. على بن ابراهيم، از محمد بن عيسى، از يونس، از حسين بن ثُوير بن ابى فاخته، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه فرمود: «امامت، هرگز در دو برادر بر نمى‌گردد (كه يك مرتبه، آن برادر امام باشد و يك مرتبه ديگر، برادر ديگر) بعد از امام حسن و امام حسين عليهما السلام. جز اين نيست كه امامت فرزند بعد از پدر به طريق استمرار جارى شده است از حضرت على بن الحسين عليه السلام، چنانچه خداى تبارك و تعالى فرموده است كه: «وَ أُولُوا الْأَرْحامِ بَعْضُهُمْ أَوْلى‌ بِبَعْضٍ فِي كِتابِ اللَّهِ»[1]، يعنى: و صاحبان خويشى‌ها بعضى از ايشان سزاوارترند به بعضى ديگر از غير ايشان در ميراث بردن در كتاب خدا» (كه لوح محفوظ است، يا قرآن، يا در حكم خدا) و حضرت فرمود كه: «امامت بعد از على بن الحسين نمى‌باشد مگر در فرزندان و فرزندان آن فرزندان».

755/ 2. على بن محمد، از سهل بن زياد، از محمد بن وليد، از يونس بن يعقوب، از امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده است كه يونس از آن حضرت شنيد كه مى‌فرمود: «خدا ابا فرموده است كه امامت را از براى دو برادر قرار دهد، بعد از امام حسن و امام حسين عليهما السلام».

756/ 3. محمد بن يحيى، از احمد بن محمد بن عيسى، از محمد بن اسماعيل بن بزيع، از ابوالحسن حضرت امام رضا عليه السلام روايت كرده است كه از آن حضرت سؤال شد كه: آيا

[1]. انفال، 85.