مؤلف‌

شايد بتوان بحرين را سومين مركز و پايگاه تشيع بعد از ايران و عراق دانست.

اين منطقه از ديرباز خاستگاه دانشمندان بوده است. حديث پژوهى در بحرين از اوايل قرن يازدهم رشد كرد و در پايان قرن دوازدهم به اوج شكوفايى خود رسيد.

از جمله فضلاى بحرين در اين قرن محمّد بن عبداللَّه بحرانى است. نسبت او چنانچه خودش در منظومة فى الرجال آورده است چنين است:

محمّد بن عبداللَّه بن على بن حسن بن يوسف بن محسن بن على بن عبدالمهدى بن صالح بن بست بن جعفر بن ابراهيم بحرينى‌[1].

از شرح حال و زندگى او اطلاعى نداريم و از آثار اندك به جاى مانده از وى در لابلاى دست نوشته‌هاى خطى معلوم مى‌شود در علم رجال حديث و شرح حديث دستى داشته است. از تأليفات او تاكنون چيزى به چاپ نرسيده است. اميدواريم در آينده نزديك ديگر آثار شرح الحديثى وى تقديم علاقه‌مندان گردد.

محمّد بن عبداللَّه بحرانى به گواهى رساله‌اى كه در شرح يك روايت دارد و تاريخ اتمام آن ماه رمضان 1173 ق است،[2] تا اين تاريخ زنده بوده است.

[1]. طبقات أعلام الشيعة، الكواكب المنتثره فى القرن الثانى بعد العشره، ص 944.

[2]. فهرست نسخه‌هاى خطى دانشكده الهيات و معارف اسلامى مشهد، ج 1، ص 464.