[

ويژگيهاى انسانهاى با تقوا

]

فَتَدَبَّرُوا مَا قَصَّ اللَّهُ عَلَيْكُمْ فِى كِتَابِهِ الْكَريِمِ مِمَّا ابْتَلَى بِهِ أنْبِياءَهُ وَ أَتْبَاعَهُمُ الْمُؤمِنِينَ، ثُمَّ سَلُوا اللَّهَ تَعَالَى أَنْ يُعْطِيَكُمُ الصَّبْرَ عَلَى الْبَلاءِ فِى السَّرَّاءِ وَ الضَّرَّاءِ وَ الشِّدَّةِ وَ الرَّخَاءِ مِثْلَ الَّذِى أعْطَاهُمْ، وَ إيّاكُمْ وَ مُمَاظَّةَ أَهْلِ الْبَاطِلِ، وَ عَلَيْكُمْ بِهُدَى الصَّالِحِينَ وَ وَقارِهِمْ وَ سَكِينَتِهِمْ وَ حِلْمِهِمْ وَ تَخَشُّعِهِمْ وَ وَرَعِهِمْ عَنْ مَحَارِمِ اللَّهِ وَ صِدْقِهِمْ وَ وَفَائِهِمْ وَاجْتِهَادِهِمْ للَّهِ فِى الْعَمَلِ بِطَاعَتِهِ؛ فَإنَّكُمْ إِنْ لَمْ تَفْعَلُوا ذَلِكَ لَمْ تُنَزَلُوا عِنْدَ رَبِّكُمْ مَنْزِلَةَ الصَّالِحِينَ قَبْلَكُمْ.

پس تفكّر كنيد در آنچه خداى تعالى، در كتاب كريم خود براى شما حكايت كرده از آنچه پيغمبران خود را به آن مبتلا ساخته و مؤمنانى را كه متابعتِ ايشان نموده‌اند. بعد از آن، از خداى تعالى سؤال كنيد كه عطا كند به شما صبر بر بلا [را] و آنچه خداى تعالى، شما را به آن امتحان فرمايد در خوش‌حالى و تنگى و سختى و وسعت حال، مثل آنچه به ايشان عطا فرموده. و حذر كنيد از انگيختن شر و منازعه نمودن با اهل باطل. و بر شما باد به طريقه صالحين، و وقار و سكينه و حِلم و فروتنى ايشان، و پرهيزگارى از محارم الهى، و راست گفتن و وفا نمودن به وعده و غير آن، و سعى كردن در طاعت الهى، چنانچه طريقه ايشان است؛ زيرا كه اگر چنين نكنيد، نزد خداى- عزَّ و جلَّ- منزلت و مرتبت ايشان را نخواهيد يافت.

و در باب صفات‌[1] صالحان و متّقيان، احاديث بسيار است. از آن جمله، سيّد رضى رضى الله عنه در نهج البلاغة روايت كرده كه يكى از اصحاب حضرت امير المؤمنين عليه السلام- كه او را همّام مى‌گفتند و مردى عابد بود-، از آن حضرت استدعا نمود كه: يا امير المؤمنين! وصف كن براى من‌[2] متّقيان را به نوعى كه محسوس من شوند. حضرت، اندك صبرى فرمود. بعد از آن فرمود: اى همّام! از خداى تعالى، حذر كن و اعمال خوب به جاى آور؛ زيرا كه خداى تعالى، با آن جماعت است كه صاحب تقوا و احسان‌اند.

پس همّام، به همين قدر راضى نشد و در سؤال خود، مبالغه نمود. پس آن حضرت، حمد و ثناى الهى به جاى آورد و صلوات بر حضرت پيغمبر صلى الله عليه و آله و بر آل اطهار او فرستاد. بعد از آن فرمود:

به درستى كه خداى تعالى، خلايق را آفريد، در حالتى كه بى‌نياز بود از طاعت ايشان و نمى‌ترسيد

[1]. الف و ب:-« صفات».

[2]. الف و ب:« ما».