[

نهى از شهره شدن در ميان ديگران‌

]

وَ قَالَ عليه السلام: دَعُوا رَفْعَ أيْدِيكُمْ فِى الصَّلاةِ إلَّامَرَّةً وَاحِدَةً حِينَ تُفْتَحُ الصَّلاةُ؛ فَإنَّ النَّاسَ قَدْ شَهَرُوكُمْ بِذلِكَ، وَ اللَّهُ الْمُسْتَعَانُ، وَ لا حَوْلَ وَ لا قُوَّةَ إلَّابِاللَّهِ.

و فرمود آن حضرت- صلوات اللَّه عليه- كه:

دست‌ها را در نماز، زياده از يك نوبت، وقتى كه شروع در نماز مى‌كنيد (يعنى در تكبيرات غيرِ تكبيرة الإحرام)، دست‌ها را برمداريد؛ زيرا كه مخالفان، دست برداشتن در حالت تكبير را علامت تشيّع مى‌دانند و شما را به اين معنى شهرت داده‌اند و به اين علامت، به يكديگر مى‌شناسانند و خداى تعالى، محلّ طلبيدن معاونت و مددكارى است. پس از او مدد بايد طلبيد (در دفع شرّ ايشان يا در قيام به لوازم تقيّه كه از اعظمِ عبادات است، و گرويدن از حال معصيت و قوّت بر طاعت يا خلاصى از شرّ دشمنان) و قوّت بر دفع ايشان، ميسّر نيست، مگر به استعانت به خداى- عزَّ و جلَّ-.

و بدان كه خلافى نيست ميانه عامّه و خاصّه در آن كه دست برداشتن در تكبيرة الإحرام، مأمورٌ بِه است و در وجوب و استحبابش خلاف است و مشهور ميانه علماى شيعه، استحباب است و سيّد مرتضى رضى الله عنه قائل شده به آن كه در همه تكبيرات نماز، دست برداشتن، واجب است،[1] و در باقى تكبيرات نماز، مشهور ميانه علماى شيعه، استحباب است.

و از عامّه، ابو حنيفه و ابراهيم نَخَعى و ثورى مى‌گويند كه: در غير تكبير احرام، دست برداشتن، جايز نيست و باقى عامّه، سنّت مى‌دانند. و چون در زمان حضرت امام جعفر صادق عليه السلام، سنيان در غير تكبيرة الإحرام، دست بر نمى‌داشته‌اند، لهذا امر فرموده به آن كه شيعيان از جهت تقيّه، دست برندارند.

[1]. الإنتصار، ص 147.