[نصوص دالّ بر امامت على عليه السلام‌]

و در اين كلام شريف، اشاره شده به نصّ حضرت رسول صلى الله عليه و آله و وصيّت آن حضرت به وجوب متابعت امير المؤمنين عليه السلام و امامت آن حضرت و مخالفت نمودن اكثر امّت، بنا بر مطالب و غرض‌هاى باطل و بيعت نمودن به ابو بكر در سقيفه بنى‌ساعده. و اگر چه نصوص امامت امير المؤمنين عليه السلام و فضائل آن حضرت، بيرون از حصر و احصاست و اين مختصر، گنجايش تفصيل ادلّه امامت را ندارد؛ ليكن قليلى از روايات حديث غدير خم و تسليم به امارت و وصيّت در باب ثقلين- كه عبارت از قرآن و اهل بيت عليهم السلام است-، مذكور مى‌شود.

از آن جمله، روايت نموده است محمّد بن يعقوب كلينى رحمه الله، از حضرت امام محمّد باقر عليه السلام كه فرمود: خداى- عزَّ و جلَّ- امر كرد حضرت پيغمبر صلى الله عليه و آله را به ولايت على بن ابى طالب عليه السلام و اين آيه [را] فرستاد كه: «إِنَّما وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذِينَ آمَنُوا الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلاةَ وَ يُؤْتُونَ الزَّكاةَ وَ هُمْ راكِعُونَ».[1] و ترجمه ظاهرش آن است كه: نيست ولىّ شما، مگر خداى تعالى و پيغمبر و آنهايى كه ايمان آورده‌اند؛ و ايشان، آن جماعت‌اند كه اقامتِ صلات مى‌كنند و زكات مى‌دهند در حالت ركوع.

بعد از آن، فرمود كه: خداى تعالى، واجب ساخت ولايتِ اولى الأمر را، و مردم نداسنتند كه اولى الأمر كيستند. پس خداى تعالى امر فرمود حضرت پيغمبر صلى الله عليه و آله را به آن كه ولايت را از براى ايشان بيان فرمايد، همچنان كه نماز و زكات‌[2] روزه و حج را بيان فرموده. بعد از آن كه اين حكم از جانب الهى صادر شد، حضرت پيغمبر صلى الله عليه و آله دل‌تنگ شد و ترسيد كه از دين برگردند و او را تكذيب نمايند در آن كه اين حكم از جانب الهى است. پس دل‌تنگ شد و بازگشت به خداوند خود كرده، سؤال كرد كه: چه كند؟ پس خداى- عزَّ و جلَّ- وحى فرستاد كه‌ «يا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ وَ إِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَما بَلَّغْتَ رِسالَتَهُ وَ اللَّهُ يَعْصِمُكَ مِنَ النَّاسِ».[3] و ترجمه ظاهرش آن است كه: اى پيغمبر و فرستاده به خلايق! برسان آن چيزى را كه به سوى تو فرستاده شده است از جانب خداوند تو، و اگر چنين نكنى و آن حكم را نرسانى به مردم، پس تبليغ رسالت الهى نكرده خواهى بود. و خداى تعالى، تو را نگاه مى‌دارد از شرّ مردم.

[1]. سوره مائده، آيه 55.

[2]. الف:-« زكات».

[3]. سوره مائده، آيه 67.