و تكبير، بيان بزرگى
خداى- عزَّ و جلَّ- است به لفظ «اللَّه أكبر» يا هر چه دلالت بر آن كند. و معنى
«اللَّه أكبر»، آن است كه: خداى تعالى، بزرگتر از آن است كه او را وصف توان كرد،
چنانچه ابن بابويه رحمه الله در توحيد و معانى الأخبار، از امام جعفر صادق عليه
السلام روايت كرده،[4] يا آن كه
بزرگتر است از هر چيزى به عظمت معنوى، نه جسمانى. و اين معنى از بعضى اخبار، ظاهر
مىشود.
و كلينى رحمه الله و ابن
بابويه رضى الله عنه در ثواب الأعمال، در حديث مُضمر، از حضرت امام محمّد باقر
عليه السلام يا حضرت امام جعفر صادق عليه السلام روايت كردهاند كه فرمود: تهليل و
تكبير، بسيار بگوييد؛ زيرا كه هيچ چيز پيش خداى تعالى، دوستتر نيست از تهليل و تكبير.[5] و برقى
رحمه الله در محاسن، از حضرت امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده كه حضرت
پيغمبر صلى الله عليه و آله فرمود: كسى كه در وادىاى فرود آيد و بگويد: «لا إلهَ
إلَّااللَّهُ وَاللَّهُ أكْبَرُ»، آن وادى را پُر از حَسَنات مىكند، خواه بزرگ
باشد آن وادى، و خواه كوچك.[6]
[فضيلت شكر]
و شُكر، تعظيم نمودنِ
مُنِعم است از جزاى[7] انعام.
و كلينى رحمه الله از
حضرت امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده كه فرمود: شُكر نعمت، اجتناب نمودن از
محرّمات الهى است، و تمامِ شكر، آن است كه آدمى بگويد: «الحَمْدُ للَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ».[8] و در فضيلت
شكر و امر به آن، اخبارْ بسيار است. از آن جمله، كلينى رحمه الله از حضرت امام
جعفر