[بيست و دوم: خوردن خوراكى‌هاى حرام‌]

بيست و دوم از جمله كبائر- چنانچه در حديث اعمش و حديث «شرايع دين» واقع شده-، خوردن متيه و خون و گوشت خوك است و هر چيزى كه از براى غير خداى تعالى، ذبح كرده باشند و اسم خداى تعالى در وقت ذبح آن، مذكور نشده باشد، مثل آنچه كفّار از براى بت‌هاى خود، ذبح مى‌كردند و نام بت‌ها را در ذبح، ذكر مى‌كردند. و كسى كه مضطر باشد و چيزى ديگر به دستش نيايد، از اينها مى‌تواند بخورد، به شرط آن كه باغى يا عادى نباشد، كه ايشان را جايز نيست خوردن از اينها در حالِ اضطرار؛ بلكه مى‌بايد نخورند تا از گرسنگى بميرند. و باغى، كسى است كه بر امام زمان، خروج كرده باشد يا كسى كه از روى لهو و لعب، از پىِ شكار گردد و مطلبش از شكار، انتفاعِ عيالش نبوده باشد. و عادى، قاطع طريق، يعنى راهزن يا دزد است. و بعضى، باغى و عادى را به وجه ديگر، تفسير كرده‌اند.

و آنچه مذكور شد، از بعضى احاديث، ظاهر مى‌شود و چون قُبح و شناعت اين امور، در كمال ظهور است، احتياج به ذكر آنچه در اين ابواب مذكور شده، نيست و لهذا، اين چهار نوع را در يك قِسم، ذكر كرديم.

[بيست و سوم: قمار]

بيست و سوم از جمله كبائر، مِيسَر است، يعنى قمار باختن- چنانچه از دو حديث مذكور، معلوم مى‌شود-، و هر چه بُرد و باخت به آن كنند، داخلِ قمار است و علما گفته‌اند اگر مطلب از بازى كردن با آلات قمار، بُردن چيزى نباشد، بلكه غرض، قوّت فكر و حذاقتِ طبع باشد، چنانچه بعضى دانستن شطرنج را كمال مى‌دانند هم حرام است.

و آيه تحريم مِيسَر، قبل از اين در تحريم شراب، مذكور شد و احاديث در اين باب، بسيار است. از آن جمله، روايت كرده‌اند كلينى و شيخ طوسى- رضى اللَّه عنهما- از حضرت امام محمّد باقر عليه السلام كه: چون خداى- عزَّ و جلَّ- به حضرت پيغمبر صلى الله عليه و آله اين آيه را فرستاد كه: «إِنَّمَا الْخَمْرُ وَ الْمَيْسِرُ وَ الْأَنْصابُ وَ الْأَزْلامُ رِجْسٌ مِنْ عَمَلِ الشَّيْطانِ فَاجْتَنِبُوهُ»،[1] پرسيدند كه: يا رسول اللَّه! مِيسَر، كدام است؟ حضرت فرمود كه: هر چيز [كه در آن بر] بُرد و باخت بازى مى‌كنند، حتّى‌

[1]. مائده، آيه 90.