و از حضرت امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده كه: اگر مردم ترك حج كنند، بر حاكم لازم است كه ايشان را جبر كند كه به حج روند و در آن جا بمانند و اگر ترك زيارت حضرت پيغمبر صلى الله عليه و آله كنند، ايشان را جبر كند كه‌[1] به زيارت روند و در مدينه بمانند و اگر خرجى نداشته باشند، از بيت المال مسلمانان، به ايشان چيزى بدهد.[2] و ظاهر اين حديث، آن است كه توطّن جمعى در مكّه و مدينه، به جهتِ معمورى اين دو بَلَده طيّبه و همچنين، رفتن جمعى از مردم به زيارت حضرت پيغمبر صلى الله عليه و آله يا هر كه مستطيع باشد، واجب باشد.

و ابن بابويه رحمه الله در باب زيارت ائمّه عليهم السلام از حضرت امام رضا عليه السلام روايت كرده كه فرمود: هر امامى را عهدى و پيمانى در گردنِ دوستان و شيعيان او هست، و از جمله تمام نمودن وفا به آن عهد، زيارت قبور ايشان است. پس كسى كه ايشان را از روى رغبت و تصديق به آنچه در باب زيارت فرموده‌اند، زيارت كند، ائمّه، شفيع او خواهند بود در روز قيامت.[3] و در چند حديث، وارد شده كه كسى كه صاحب مال باشد و از جهت پيرى يا بيمارى يا مانعى ديگر به حج نتواند رفت، مى‌بايد كه كسى را به نيابت خود به حج فرستد[4] و در بعضى احاديث، چنين است كه: شخصِ پريشانى‌[5] را بفرستد كه حج نكرده باشد.[6] و كلينى رحمه الله از اسحاق بن عمّار روايت كرده كه گفت: به خدمت حضرت امام جعفر صادق عليه السلام عرض نمودم كه: مردى در باب رفتن به حج، با من مشورت كرد و او مردى ضعيف الحال، يعنى صاحب مال يا قوت بسيار نبود. پس من به او گفتم كه: به حج مرو. حضرت فرمود كه: چه بسيار سزاوارى تو به آن كه يك سال بيمارى بكشى! بعد از آن، يك سال بيمار بودم.[7] و در احاديث، وارد شده كه: كسى كه حج را از براى مطلبى از مطالب دنيا تأخير مى‌كند، حاج برمى‌گردند و كار او ساخته نشده. و وارد شده كه: گناه آدمى، مانع مى‌شود از توفيق رفتن به حج.

[نوزدهم: انكار حقّ اهل بيت عليهم السلام‌]

نوزدهم از جمله كبائر- چنانچه در حديث عبد الرحمان بن كثير وارد شده-، انكار حقّ اهل البيت عليهم السلام است‌[8] و شك نيست كه معرفتِ حقّ ايشان، از اصول ايمان و انكارش كفر است و در

[1]. الف:-« به حج روند و در آن جا بمانند و اگر ترك زيارت حضرت پيغمبر صلى الله عليه و آله كنند، ايشان را جبر كند كه».

[2]. همان، ص 420، ح 2861.

[3]. همان، ص 577، ح 3160.

[4]. همان، ح 2865.

[5]. منظور از شخص پريشان، در اين جا، فردِ نيازمند است.

[6]. همان، ح 2864.

[7]. الكافى، ج 4، ص 271، ح 1.

[8]. الكافى، ج 1، ص 185، ح 14.