ديگر با او باشند كه همگى به چشم خود، «كَالميل فِى المُكْحلَة» ديده باشند، نه آن كه از حركات و خصوصيّات احوال، دانسته باشند كه آن مرد، مشغول آن فعل بوده، شهادت آن شخص را قبول مى‌كنند و مرد و زن را به حدّ شرعى، تعذيب مى‌نمايند. و اگر چهار گواه به اين نحو، يكى كم باشد، گواهان را هر يك، هشتاد تازيانه مى‌زنند و اگر در واقعْ راست هم گفته باشند، حكم دروغ گويان [را] دارند و داخل فسّاق‌اند. و اگر كسى به طريق كنايه، كسى را منسوب به زِنا يا لواط سازد، حاكم شرع، او را به قدرى كه مناسب داند، تعزير و تأديب مى‌كند، چنانچه قبل از اين گذشت.

و جايز نيست اسناد زِنا، نه صريحاً و نه كنايتاً به كفّار يا بنده‌اى كه پدر و مادرش كافر بوده باشند، مادام كه شرعاً ثابت نشود كه موافق مذهب خود هم، زانى بوده‌اند، چنانچه محمّد بن يعقوب كلينى رحمه الله از عمرو بن نعمان جُعفى روايت كرده كه حضرت امام جعفر صادق عليه السلام دوستى داشت كه به هر جا كه مى‌رفت، از او جدا نمى‌شد. روزى آن حضرت، با او راه مى‌رفت و او غلامى داشت از اهل سِند كه در عقبِ ايشان مى‌آمد. پس آن مرد، سه مرتبه نگاه كرد به عقبِ خود و غلام را به جهت كارى مى‌خواست. غلام، پيدا نبود. مرتبه چهارم نگاه كرد، او را ديد. گفت: يابن الفاعله! كجا بودى؟ يعنى: مادرت زِناكار بوده.

آن حضرت- صلوات اللَّه عليه- دست بر پيشانى مبارك خود زد و گفت: سبحان اللَّه! مادرش را قَذْف مى‌كنى؟ من گمان كردم كه تو صاحب وَرَعى و ظاهر شد كه هيچ وَرَع با تو نيست. آن شخص گفت: فداى تو شوم! مادر اين غلام، از اهل سِند است و ايشان، كافر مى‌باشند. حضرت فرمود كه: نمى‌دانى كه هر طايفه‌اى، عقد و نكاحى مى‌دارند؟ دور شو از من!

عمرو بن نعمان- كه راوى حديث است- مى‌گويد كه: ديگر نديدم كه حضرت با او رفيق باشد تا وقت رحلت از دنيا.[1] و ابن بابويه رحمه الله در كتاب علل الشرائع، از ابى الحسن حَذّاء روايت كرده كه گفت: نزد حضرت امام جعفر صادق عليه السلام بودم. مردى از من پرسيد كه: يا ابى الحسن! غَريم تو، يعنى قرض‌خواه يا قرض‌دار تو چه شد؟ گفتم كه: آن ابن فاعله را مى‌گويى؟ پس حضرت، از روى تندى نظر به سوى من كرد. من گفتم: فداى تو شوم! آن مرد، مجوسى است و مادر و خواهر خود را وَطْى مى‌كند.

فرمود كه: نه! وَطى مادر و خواهر، در دين ايشان، نكاح صحيح است.[2]

[1]. الكافى، ج 2، ص 324، ح 5.

[2]. علل الشرائع، ج 2، ص 54، ح 12.