بى ترديد ، يكى از مهم ترين رازهاى شكست حكومت امام على عليه السلام ، سوء استفاده دشمنان از بى بصيرتى هواداران ايشان بود ، در گزارشى آمده كه امام در اين باره مى فرمايند : يا أهلَ الكوفَةِ ، مُنيتُ مِنكُم بِثَلاثٍ وَ اثنَتَينِ : صُمٌّ ذَوُو أسماعٍ ، و بُكمٌ ذَوُو كَلامٍ ، و عُميٌ ذَوُو أبصارٍ ، لا أحرارُ صِدقٍ عِندَ اللِّقاءِ ، و لا إخوانُ ثِقَةٍ عِندَ البَلاءِ . اى كوفيان! من به سه خصلت [كه در شما هست] و دو خصلت [كه در شما نيست] ، گرفتار آمده ام : گوش داريد ، امّا كَريد ، و زبان داريد ، امّا لاليد ، و چشم داريد ، امّا كوريد . [و امّا آن دو خصلتى كه نداريد :] نه هنگام ديدار ، آزاد مردانى هستيد صادق ، و نه به گاه سختى ، برادرانى مورد اعتماد . [1] بر پايه اين سخن ، جامعه اى كه از بصيرت لازم برخوردار باشد ، نه تنها حق را مى بيند و باطل را در چهره هاى گوناگونْ تشخيص مى دهد ، بلكه عملاً از حق ، جانبدارى مى كند و از پيشوايان حق ، اطاعت مى نمايد . چنين جامعه و مردمى ، با رهبران الهى ، صادقانه رفتار مى كنند و در عوض ، در سختى ها و مشكلات ، مورد اعتماد آنهايند و در دام دشمنان قرار نمى گيرند . اما مردمى كه امام على عليه السلام بر آنها ، حكومت مى كرد به دليل آن كه فاقد بصيرت بودند ، به سادگى در دام دشمن مى افتادند ، آنها نمى توانستند چهره روشن و زيباى حق را مشاهده كنند . از اين رو ، نه از حق ،