همگان در هزينه‌هاى عمومى و بهبود توزيع درآمد مى‌شود و بدون منابع سرمايه‌گذارى و مشاركت همگانى، توسعه پايدار، امكان‌پذير نيست. از اين رو، در روايتى از امام صادق عليه السلام ميانه‌روى كه از لوازم اصلاح الگوى مصرف است، از سپاهيان عقل، و مصرف بى‌رويه و اسراف، از سپاهيان جهلْ شمرده شده است.[1]

همچنين در روايتى از امام على عليه السلام آمده است:

العَقلُ أنَّكَ تَقتَصِدُ فَلا تُسرِفُ.[2]

خردمندى، اين است كه: ميانه‌روى كنى و اسراف نكنى.

بنا بر اين، اگر هيچ دليل شرعى‌اى براى اثبات ضرورت اصلاح الگوى مصرف نداشته باشيم، مقتضاى عقل و تدبير براى رسيدن به توسعه و رفاه پايدار، وجوب اصلاح الگوى مصرف و اجتناب از مصرف بى‌رويه است.

2. مبانى دينى‌

از نظر اسلام، ضرورت اصلاح الگوى مصرف، لااقل سه مبناى محكم اعتقادى و اخلاقى دارد:

يك. اعتقاد به مالكيت خداوند متعال‌

باور داشتن به اين اعتقاد كه مالكيت انسان، اساسا اعتبارى و در طول مالكيت حقيقى آفريدگار هستى است.[3] اين باور، بدين معناست كه‌

[1] ر. ك: ح 2.

[2] ر. ك: ح 1.

[3] ر. ك: ص 61« مبانى الگوى مصرف/ ايمان به مالكيت خداوند و اين كه همه چيز امانت است».