كتاب در برخى نسخه‌ها[1] مى‌باشد جاى ترديدى نمى‌نهد كه منظور ابن‌بطريق از حسين‌بن محمّدبن حسين الحلوانى همين مؤلّف «نزهةالناظر» است و «حسين» دوم تصحيف «حسن» است كه تصحيفى شايع و عادى در كتابت و استنساخ مى‌باشد.

علامه مجلسى نيز در باب «ماجمع من جوامع كلم اميرالمؤمنين عليه السلام» هنگام اشاره به كتاب‌هايى كه برخى از احاديث درباره حضرت على عليه السلام را در بر دارند، از «نزهةالناظر» نام مى‌برد و آن را تأليف حسين‌بن محمّدبن حسن مى‌داند.[2] كتاب شناسان ديگرى نيز اين مطلب را تأييد كرده كه سيّد اعجاز حسين‌[3] و شيخ آقابزرگ تهرانى‌[4] از اين زمره‌اند.

بر همين اساس، نظر ديگر ابن شهر آشوب‌[5]، و نيز شيخ نورى‌[6] كه كتاب را به ابويعلى محمّد بن حسن جعفرى‌[7] نسبت داده است، درست نيست و همان‌گونه كه شيخ آقا بزرگ مى‌گويد[8] اين مطلب با تصريح مؤلّف به نام خود در پايان كتاب سازگار نيست و منشأ اشتباه، شرح‌هاى نوشته شده از سوى ابويعلى جعفرى بر دو حديث از كتاب است.[9] مؤيّد اين مطلب، آن است كه سيدبن طاووس در كتاب خود، «اليقين» احاديثى را در باب ناميدن على عليه السلام به اميرالمؤمنين و خيرالوصيّين آورده‌[10] و منبع آن را

[1]. مانند نسخه در دسترس شيخ آقا بزرگ تهرانى، ر. ك: الذريعة: ج 24، ص 127، رقم 638.

[2]. بحارالانوار: ج 78، ص 36.

[3]. كشف الحجب والاستار: ص 580، رقم 3260.

[4]. الذريعه: ج 24، ص 127، رقم 638.

[5]. معالم العلماء: رقم 674.

[6]. خاتمه مستدرك‌الوسائل: ج 1، ص 192، رقم 39.

[7]. او استاد حلوانى و جانشين شيخ مفيد مى‌باشد و همراه نجاشى، غسل و تجهيز سيد مرتضى را در سال 436 هجرى قمرى عهده‌داربوده است، ر. ك: نجاشى: رقم 1070.

[8]. الذريعه: ج 4، ص 259.

[9]. رجوع كنيد به ص 144، ح 297 و ص 180، ح 398.

[10]. اليقين: ص 111.