347.امام على عليه السلام ـ هنگامى كه از در باره اوصاف قريش پرسيدند ـ :امّا بنى مخزوم ، گل خوش بوى قريش اند . هم صحبتى با مردانشان و زناشويى با زنانشان را دوست داريم . امّا بنى عبد شمس ، دورانديش ترينِ قريش اند و در حمايت و نگهدارى آنچه پشت سرشان دارند ، استوارترند . و امّا ما در آنچه را كه در دستمان است، بخشنده تريم و به جان دادن هنگام مرگ، سخاوتمندتريم و ايشان (بنى عبد شمس) بيشترند و فريبنده تر و زشت روتر و ما فصيح تر و نيكخواه تر و خوش روتريم .

348.امام على عليه السلام ـ در سخنانى كه در باره فضايل اهل بيت عليهم السلام بيان نمود ـ :[آياتِ مدح و ]منقبت قرآن، در باره ايشان نازل شده و آنان گنج هاى خداوند بخشنده اند . اگر به گفتارْ لب بگشايند ، راست مى گويند و اگر خاموش باشند ، ديگرى بر آنان پيشى نمى گيرد .

349.امام على عليه السلام : سوگند به خدا ، رساندن پيغام ها و وفا به وعده ها و همه معانى را ياد گرفتم . ابواب علم و معرفت و راه روشن ، در نزد ما اهل بيت است .

350.امام على عليه السلام : آن هنگام كه در تاريكى [گم راهى و نادانى] بوديد ، به وسيله ما به راه راست قدم نهاديد و بر كوهان بلندى سوار شديد ، و به واسطه ما از تيرگى [شب]، داخل روشنايى [صبح] گشتيد . كر باد گوشى كه از فرياد راه نما، پند نگرفته است! چگونه گوشى كه از صداى رسا سنگين و كر گشته ، صداى آهسته را مى شنود ؟ و [چگونه ]دلى كه از خوف خدا مضطرب و نگران است ، مطمئن باشد؟

351.امام على عليه السلام : آگاه باشيد ! ما اهل بيت، درهاى حكمت و پرتو تاريكى ها و نور امّت هاييم.

352.امام على عليه السلام : ما نورهاى آسمان ها و زمين، و كشتى هاى نجاتيم . نهفته هاى دانش ، در ميان ماست و سرنوشت امور ، در دست ماست . با مهدىِ ماست كه حجّت ها تمام مى شوند و اوست خاتم امامان و رهايى بخش امّت و پايانه روشنى و سرّ سَر به مُهر . پس خوش حال باشد كسى كه به حلقه ما چنگ در مى زند و بر محبّت ما بر انگيخته مى شود !