120.امام على عليه السلام : دنيا آبشخورش تيره است و پايابش گِلزار ! بيرونش زيبا و درونش كُشنده است ! فريبى رفتنى ، نورى غروب كننده ، سايه اى ناپايدار ، و تكيه گاهى كج است ! همين كه رمنده از آن ، بِدان خو گرفت ، و بى اعتماد به آن ، بِدان اطمينان يافت ، با پاهايش [به او] لگد مى پرانَد و با دام هايش صيد مى كند و با تيرهايش نشانه مى رود !

121.امام على عليه السلام : دنيا را بوته خارى به شمار آور و دقّت كن كه پايت را كجاى آن مى گذارى ؛ زيرا هر كس به دنيا تكيه كرد، دنيا او را وا نهاد و هر كس با آن همدم شد، دنيا او را تنها گذاشت .