1 / 3

باب معرفت خدا

6.امام صادق عليه السلام : حسين بن على عليه السلام درميان اصحاب خود ، حاضر شد و فرمود : «اى مردم! خداوند ـ كه نامش ارجمند باد ـ ، بندگان را نيافريد ، مگر براى اين كه او را بشناسند، و هنگامى كه او را شناختند ، او را مى پرستند و وقتى او را پرستيدند، با پرستش او ، از پرستش غير او بى نياز مى شوند» . مردى به ايشان گفت : اى فرزند پيامبر خدا! پدر و مادرم به فدايت! [حقيقتِ ]شناخت خدا چيست؟ فرمود : «اين كه مردم هر زمانى ، امام خود را ـ كه اطاعتش بر آنان واجب است ـ بشناسند» .

7.امام صادق عليه السلام : هر كس با امامى كه امامتش از جانب خداوند است ، كسى را شريك گردانَد كه امامتش از جانب خداوند نيست ، به خداوند ، شرك آورده است.

8.التوحيد ـ به نقل از اسحاق بن راهويه ـ :چون امام رضا عليه السلام به نيشابور رسيد و خواست از آن جا به سوى مأمون [در مرو] خارج شود، علماى حديث ، نزد ايشان گرد آمدند و گفتند: اى پسر پيامبر خدا! از نزد ما مى روى و حديثى برايمان باز نمى گويى تا از وجود شما استفاده كنيم؟! امام رضا عليه السلام ـ كه در كجاوه نشسته بود ـ سرش را بيرون آورد و فرمود: «از پدرم ، موسى بن جعفر ، شنيدم كه مى فرمايد: از پدرم ، جعفر بن محمّد ، شنيدم كه مى فرمايد: از پدرم ، محمّد بن على ، شنيدم كه مى فرمايد: از پدرم ، على بن الحسين ، شنيدم كه مى فرمايد: از پدرم ، حسين بن على بن ابى طالب ، شنيدم كه مى فرمايد: از پدرم ، امير مؤمنان على بن ابى طالب ، شنيدم كه مى فرمايد: از پيامبر خدا شنيدم كه مى فرمايد: از جبرئيل شنيدم كه مى فرمايد: از خداوند ـ كه بزرگى اش بشكوه باد ـ شنيدم كه مى فرمايد: لا إله إلّا اللّه ، دژ من است، و هر كس به دژ من وارد شود ، از عذابم در امان است ». شتر كه حركت كرد، امام عليه السلام بر ما بانگ داد كه: «با شروط آن و من ، از شروط آن هستم» .[1] ر . ك : ص 309 (شناخت امام) .