105.امام على عليه السلام : خداوند متعال ، محمّد را به حق بر انگيخت تا بندگانش را از عبادت بندگان خدا به عبادت خداوند ، و از پيمان هاى بندگان به پيمان هاى خداوند ، و از اطاعت بندگان به اطاعت خداوند ، و از ولايت بندگان به ولايت خداوند ، ره نمون گردد .

106.امام على عليه السلام ـ در بيان حكمت بعثت ـ :پس خداوند ، محمّد را به حق بر انگيخت تا به قرآن كه آن را تبيين كرده و به آن استوارى بخشيده ، بندگانش را از عبادت بت ها به عبادت خود ، و از اطاعت شيطان به اطاعت خود آورَد ، تا بندگان كه پروردگار خويش را نمى شناختند ، بشناسند و پس از انكارش ، به او اقرار آورند و پس از منكر بودنِ او ، اثباتش كنند .

107.امام على عليه السلام : بنده ديگرى مباش ، كه خدا تو را آزاد قرار داده است . آن خيرى كه جز با شر به دست نمى آيد ، خير نيست ، و آن آسانى اى كه جز با سختى به دست نمى آيد ، آسانى نيست .

108.امام على عليه السلام : آيا آزاده اى نيست كه اين تَه مانده[ى دنيا] را به اهلش واگذارد ؟ همانا براى جان شما ، بهايى جز بهشت نيست . آن را جز به بهشت نفروشيد .

109.امام باقر عليه السلام ـ در نامه اش به يكى از خلفاى بنى اميّه ـ :از جمله آن (حدود ضايع شده) ، ضايع شدن جهادى است كه خداوند عز و جل آن را بر ساير كارها برترى داده و جهادگر را بر ساير عمل كنندگان در مراتب و بخشش و رحمت ، فضيلت بخشيده است ؛ زيرا دين با جهاد ، پيروز شد و با جهاد است كه از دين ، دفاع مى شود و خداوند با جهاد ، جان ها و مال هاى مؤمنان را در برابر بهشت ، در معامله اى كه مايه رستگارى و موفّقيت است ، از آنان خريدارى كرده و در اين معامله ، حفظ حدود را بر آنان شرط نموده است و نخستين شرط ، فرا خواندن [مردم] از اطاعت ، عبادت و ولايت بندگان به اطاعت ، عبادت و ولايت خداوند است .