90.امام على عليه السلام ـ در نكوهش خونخواهان عثمان ـ :آنان ، از مادرى شير مى خواهند كه از شير دادن ، باز ايستاده است، و در پىِ زنده ساختن بدعتى هستند كه ميرانده شده است.

6 / 3

خبر دادن امام على عليه السلام از بدعت هايى كه پس از او رُخ مى نمايد

91.امام على عليه السلام : سوگند به آن كه جان على در دست اوست، اين امّت پس از كُشتن فرزندم حسين ، همواره در گم راهى و ستم و بيداد و بى عدالتى و اختلافِ دينى و تغيير و تحريفِ آنچه خدا در كتابش فرو فرستاده است و ساختن بدعت ها ، و از بين بُردن سنّت ها ، و آشفتگى و سنجيدن مُشتبهات و وا نهادن محكمات ، خواهد بود تا آن كه از اسلام ، بيرون مى آيند و به ورطه كورى و سرگردانى و گم راهى در مى افتند !

92.امام على عليه السلام : به زودى، پس از من، روزگارى بر شما مى آيد كه در آن روزگار ، چيزى نهان تر از حق ، و آشكارتر از باطل، و فراوان تر از دروغ بستن به خدا و پيامبرش نباشد . در ميان مردمان آن روزگار ، كالايى بى رونق تر از كتاب خدا ـ آن گاه كه به راستى خوانده شود ـ ، نيست، و نيز پُررونق تر از آن ـ آن گاه كه دست خوشِ تحريف گردد ـ . در ميان بندگان و در شهرها ، چيزى منكرتر از معروف ، و معروف تر از منكر نباشد، و فسادى بدتر ، و كيفرى سخت تر از پيمودن راه راست در فضاى آكنده از گم راهىِ آن زمان نيست، كه قرآن را حاملان آن به دور مى افكنند و حافظانش ، آن را به فراموشى مى سپارند.... در آن روزگار، قرآن و پيروانش ، دو رانده شده تبعيدى اند، و دو يارِ همراهى كه كسى پناهشان نمى دهد... در آن زمان، قرآن و پيروانش ، در ميان مردم هستند و نيستند، و با آنان هستند و نيستند؛ چرا كه گم راهى ، با هدايتْ سازگار نيست ، هر چند در كنار يكديگر باشند. مردم بر جدايى ، هم داستان اند و از جماعت ، پراكنده... تو گويى كه آنان ، پيشواى قرآن اند ، نه قرآنْ پيشواى آنان ! از حق (قرآن) در ميان ايشان ، جز نامش نمانده است ، و جز خط و نوشته آن را نمى شناسند ... و پيش از آن [كه چنان زمانى فرا برسد] ، به نيكان ، انواع شكنجه ها را روا مى دارند و سخن راست آنان را ، دروغ و افترا بر خدا مى نامند و براى نيكى ، كيفر بدى قرار مى دهند.