وَ تِلاوَةَ كِتابِهِ ، وَ كَثرَةَ الدُّعاءِ وَ الاِستِغفارِ ! [1] به سوى آنان باز گرد و اگر توانستى ، [حمله] آنها را تا صبح به تأخير بينداز و امشب ، بازشان گردان، بلكه امشب را براى پروردگارمان، نماز بخوانيم و به درگاهش دعا كنيم و از وى ، آمرزش بخواهيم ، كه او خود مى داند من نماز گزاردن براى او، تلاوت كتابش و دعا و آمرزش خواهىِ فراوان را دوست دارم . و بدين سان ، شب عاشورا ، آخرين شب اُنس امام حسين عليه السلام و يارانش با انيس ذاكران بود : فَباتَ الحُسَينُ عليه السلام تِلكَ اللَّيلَةَ جلَيلَةَ عاشوراءَج راكِعا ساجِدا باكِيا مُستَغفِرا مُتَضَرِّعا ، وَ باتَ أصحابُهُ وَ لَهُم دَوِىٌّ كَدَوِىِّ النَّحلِ. [2] شب، فرا رسيد و حسين عليه السلام ، شب عاشورا را به ركوع و سجود و گريه و آمرزش خواهى و تضرّع و زارى پرداخت و يارانش، زمزمه اى مانند آواى زنبور (بدون وقفه) داشتند . از عالم ربّانى آية اللّه ميرزا جواد تهرانى رحمه الله نقل شده است كه ايشان ، خطاب به روحانيون اهل منبر مى فرمود : «كارى كنيد كه خدا در مجلس امام حسين عليه السلام ، فراموش نشود!» . و اين، نكته اى است بس مهم و قابل توجّه و تأمّل . در واقع ، فراموش شدن خدا در مجلس امام حسين عليه السلام ، آفت خطرناكى است كه مانع آشنايى عزاداران با حكمت عزادارى و روح نهضت حسينى مى گردد .