2587.تاريخ دمشق ـ به نقل از محمّد بن عمرو بن حسن ـ: در كنار دو رودخانه كربلا ، با حسين عليه السلام بوديم . ايشان به شمر بن ذى الجوشن نگاه كرد و فرمود: «خدا و پيامبرش راست گفتند . پيامبر خدا صلى الله عليه و آله فرمود: گويى من سگ سياه و سفيدى را مى بينم كه در خون اهل بيتم زبان مى زند » . شمر ، پيسى داشت.

2588.الإصابة: ذى الجوشن ضِبابى، گفته اند كه نامش، اَوس بن اَعوَر بوده است و مرزبانى ، به جزم ، همين را نام شمر مى داند. نيز گفته اند كه نامش شُرَحبيل بن اَعوَر بن عمرو بن معاويه است ـ و اين، مشهورتر است ـ و اين معاويه ، همان ضِباب بن كِلاب بن ربيعة بن عامر بن صعصعه است. ابن شاهين پنداشته كه نام ذى الجوشن ، عثمان بن نَوفَل است و مُسلم ، گفته كه از صحابه بوده است . ابو السعادات ابن اثير گفته: گفته شده كه شمر از آن رو لقب «ذى الجوشن» گرفت كه وارد بر كسرا (خسرو) شد و او به شمر ، جوشنى (زرهى) داد و وى آن را پوشيد و شمر، اوّلين عرب زرهپوش بود. ديگرى گفته: از اين رو به او «ذى الجوشن» گفته اند كه سينه اش برآمده بود. وى چابك سوار و شاعر بود و در رثاى برادرش صُمَيل ، مرثيه هاى خوبى سروده است . من (ابن حَجَر عسقلانى) مى گويم: او راوى يك حديث است كه ابو داوود ، از طريق ابو اسحاق، از وى نقل كرده است. گفته مى شود كه : ابو اسحاق از وى ، حديث نشنيده ؛ بلكه از پسرش شمر شنيده، و خدا داناتر است.

2589.وقعة صفّين ـ به نقل از مسلم ـ: اَدهَم بن مُحرِز ، از ياران معاويه در جنگ صفّين ، به جنگ شمر بن ذى الجوشن آمد و ميانشان شمشيرى رد و بدل شد و ادهم ، شمشيرى به پيشانى شمر زد كه گوشتش را دريد و به استخوان رسيد . شمر نيز ادهم را زد ؛ ولى شمشيرش كارگر نيفتاد . پس به سوى سپاهش باز گشت و آبى نوشيد و نيزه اى بر گرفت و آمد ، در حالى كه اين رَجَز را مى خواند: {0 من براى برادرم باهله به عهده گرفته ام كه اگر زود نمردم، ضربه اى بزنم ؛ 0} {0 ضربه اى كه غوغاى جنگ را تمام كند و همانند مرگ باشد يا كشنده . 0} آن گاه به ادهم، يورش برد و او را به چهره مى شناخت . و ادهم در برابر او محكم ايستاده بود و عقب نشينى نمى كرد. شمر به او ضربه اى زد و او را از اسبش به زير انداخت. ياران ادهم ، دور او حلقه زدند . شمر از ادامه درگيرى منصرف شد و گفت: اين ، در برابر آن !