1818.الملهوف : تشنگى حسين عليه السلام ، شدّت گرفت . از سيلْ بندِ فرات ، بالا رفت تا خود را به آب برساند و عبّاس عليه السلام ، برادرش نيز پيشِ رويش بود . سواران ابن سعد ، راه را بر آن دو گرفتند و مردى از بنى دارِم ، تيرى به سوى حسين عليه السلام پرتاب كرد و آن را در گلوى شريفش نشانْد . امام ـ كه درودهاى خدا بر او باد ـ ، تير را بيرون كشيد و دستش را زير گلويش گرفت تا كفِ هر دو دستش از خون ، پُر شد . سپس آن را پاشيد و گفت : «خدايا ! من از آنچه با پسر دختر پيامبرت مى كنند ، به تو شكايت مى كنم» . سپس ، عبّاس عليه السلام را از او جدا كردند و او را از هر سو ، در ميان گرفتند تا او را به شهادت رساندند . خداوند ، روحش را پاك بدارد ! پس حسين عليه السلام ، به شدّت گريست . شاعر ، در اين باره گفته است : {0 سزامندترين كس به گريه مردم بر او جوانى است كه حسين عليه السلام را در كربلا به گريه انداخت 0} {0 برادر او و پسر پدرش على عليه السلام ابو الفضلِ آغشته به خون 0} {0 كسى كه براى حسين عليه السلام ، از خود گذشتگى كرد و هيچ چيز ، او را خم ننمود و با وجود تشنگى ، آب را به او بخشيد . 0}

1819.مثير الأحزان : سپس عبّاس عليه السلام را از حسين عليه السلام جدا كردند و از هر سو ، او را در ميان گرفتند و به شهادت رساندند و حسين عليه السلام ، به سبب كشته شدن او ، به شدّت گريست .