1760.تاريخ الطبرى ـ به نقل از ابو مُخارق راسِبى ـ: گروهى از شيعيان، در بصره در خانه زنى از قبيله عبد قيس به نام ماريه ، دختر سعد يا مُنقِذ ـ كه از شيعيان بود و خانه اش ، محلّى براى گِرد هم آمدن و گفتگو بود ـ ، چند روزى گِرد آمدند . خبر روى آوردن حسين عليه السلام به ابن زياد رسيد و او به كارگزارش در بصره نوشت كه جاسوسانى بگمارد و راه را زير نظر بگيرد. يزيد بن نُبَيط ، از [ قبيله ] عبد قيس ، تصميم گرفت كه به سوى حسين عليه السلام برود . از اين رو ، از ده پسرش پرسيد: كدام يك از شما با من مى آيد ؟ دو پسرش به نام هاى عبد اللّه و عبيد اللّه ، به او پاسخ مثبت دادند . او به همراهيانش در خانه آن زن گفت : من ، تصميم گرفته ام كه [ براى يارى حسين عليه السلام ] بروم و اكنون ، مى روم . آنان به او گفتند: ما از ياران ابن زياد ، بر تو مى ترسيم . او گفت : اگر كف اين دو كفشم بر دشت هموار ، ساييده [و تمام] شود ، باز هم جستجوى آنچه مى طلبم ، بر من آسان است [ و آن را رها نخواهم كرد ] . سپس ، به راه افتاد و [ شجاعانه ، ] از ميانه راه اصلى رفت تا به [توقّفگاه ]حسين عليه السلام رسيد و در [صحراى] اَبطَح ، به خيمه ايشان وارد شد . از سوى ديگر ، خبر حركت او به حسين عليه السلام رسيده بود و ايشان در پىِ او رفته بود . به او گفته شد: حسين عليه السلام ، به سوى خيمه تو ، به راه افتاده است . او نيز به دنبال حسين عليه السلام رفت . حسين عليه السلام ، هنگامى كه وى را نيافت، در خيمه او به انتظارش نشست . يزيد بصرى آمد و ديد كه ايشان در خيمه او نشسته است . گفت : «به فضل و رحمت خدا [فرود آمدى]، به جهت اين ، بايد شادى كرد» . سپس بر حسين عليه السلام سلام داد و نزدش نشست و هدفش را از آمدن ، براى حسين عليه السلام بازگو كرد. ايشان هم برايش دعاى خير كرد . سپس ، وى همراه با حسين عليه السلام آمد تا نبرد ، در گرفت و او همراه حسين عليه السلام جنگيد و با پسرانش ، همراه حسين عليه السلام ، كُشته شدند .