3 / 2

ورود محمّد بن حنفيّه و گروهى از بنى عبد المطّلب به مكّه

1005.تهذيب الكمال : حسين عليه السلام [قاصدى] به مدينه فرستاد و از بنى عبد المطّلب ، آنان كه با او كوچ نكرده بودند ، بر او وارد شدند و آنان ، نوزده مرد و زنان و كودكان از جمله : خواهران امام حسين عليه السلام ، دختران وى و زنان آنها بودند. محمّد بن حنفيّه نيز به دنبال آنان حركت كرد و در مكّه به حسين عليه السلام رسيد. محمّد بن حنفيّه به امام حسين عليه السلام اعلام داشت كه خروج در اين زمان ، مناسب نيست ؛ ولى حسين عليه السلام اين نظر را نپذيرفت . محمّد بن حنفيّه فرزندانش را نگه داشت و هيچ يك را با حسين عليه السلام نفرستاد ، تا بدان جا كه حسين عليه السلام در دلش از محمّد ، ناراحت شد و فرمود : «فرزندانت را از جايى كه من در آن آسيب مى بينم ، باز مى دارى؟!» . محمّد گفت: دوست نمى دارم به شما و آنها آسيبى برسد ، گرچه مصيبت شما براى ما از همه عظيم تر است.

ر . ك : ج 5 ص 33 (فصل ششم : مخالفان رفتن امام عليه السلام به سمت عراق / محمّد بن حنفيّه) .

3 / 3

نامه كوفيان به امام و دعوت او به قيام

1006.تاريخ الطبرى ـ به نقل از محمّد بن بِشْر هَمْدانى ـ: شيعيان در منزل سليمان بن صُرَد ، گرد آمدند. از هلاكت معاويه سخن گفتيم و خداوند را بر آن ، حمد نموديم . سليمان بن صُرَد به ما گفت: به راستى كه معاويه به هلاكت رسيد و حسين عليه السلام از بيعت با آنان خوددارى كرده است و به سمت مكّه ره سپار شده است. شما ، شيعيان او و شيعيان پدر او هستيد . اگر در خود مى بينيد كه او را يارى دهيد و با دشمنانش نبرد كنيد ، برايش نامه بنويسيد و اگر بيم داريد كه سست و پراكنده شويد ، او را نسبت به خود ، اميدوار مسازيد. گفتند: هرگز ؛ بلكه با دشمنانش نبرد مى كنيم و جان خود را در راهش فدا مى كنيم. گفت: پس برايش نامه بنويسيد . آن گاه اين چنين نامه نوشتند: «به نام خداوند بخشنده مهربان . به حسين بن على ، از: سليمان بن صُرَد [1] ، مُسَيَّب بن نَجَبه، [2] رِفاعة بن شدّاد، [3] حبيب بن مظاهر، [4] و شيعيان او از مؤمنان و مسلمانان كوفه. درود بر شما ! به راستى كه ما خداوند يگانه را حمد مى گوييم. امّا بعد ، ستايش ، خدايى را كه دشمن جبّار و سركش تو را در هم شكست ؛ دشمنى كه در بدى كردن بر اين امّت ، شتاب كرد و زمام امور را به زور ، به دست گرفت، ثروت هاى عمومى را غصب كرد و بدون رضايت امّت ، بر آنان حكومت نمود. آن گاه بهترين هاى امّت را به شهادت رسانيد و اشرار را رها كرد و ثروت الهى را ميان ثروتمندان و زورمداران ، قسمت كرد . از رحمت خدا دور باد ، چنان كه ثمود ، دور شدند ! اينك ما ، پيشوايى نداريم . به سوى ما روى آور . اميد است كه خداوند ، ما را به واسطه شما بر محور حقيقت ، گرد آورد. نعمان بن بشير ، در قصرِ حكومتى است ؛ ولى ما در نماز جمعه و مراسم عيد او ، حاضر نمى شويم . اگر به ما خبر رسد كه شما به سمت ما مى آييد ، او را از قصر ، بيرون مى كنيم تا به خواست خدا ، به شام برود . درود و سلام خدا بر شما باد!» . آن گاه نامه را با عبد اللّه بن سَبعِ هَمْدانى و عبد اللّه بن وال ، روانه كرديم و به آنان دستور داديم با سرعت ، حركت كنند. آن دو از كوفه حركت كردند و با شتاب ، راه پيمودند تا خود را دهم ماه رمضان در مكّه به حسين عليه السلام رساندند. پس از آن ، دو روز صبر كرديم . سپس قيس بن مُسهِر صيداوى، عبد الرحمان بن عبد اللّه بن كَدِنِ اَرحَبى و عُمارَة بن عُبَيد سَلولى [5] را به سوى وى روانه ساختيم و آنان با خود ، پنجاه و سه نامه از جانب يك نفر، يا دو نفر يا چهار نفر بُردند. دو روز ديگر، صبر كرديم . آن گاه هانى بن هانىِ سَبيعى و سعيد بن عبد اللّه حَنَفى را فرستاديم و اين نامه را همراهشان كرديم: «به نام خداوند بخشنده مهربان . به حسين بن على ، از طرف شيعيانش از مؤمنان و مسلمانان. امّا بعد ، به سوى ما بشتاب . به راستى كه مردم ، انتظار شما را مى كشند و نظرى به غير شما ندارند. پس بشتاب ، بشتاب . درود بر شما!». همچنين شَبَث بن رِبعى، حَجّار بن اَبجَر، يزيد بن حارث بن يزيد بن رُوَيم، عَزْرَة بن قيس، عمرو بن حَجّاج زُبَيدى و محمّد بن عُمَير تميمى ، اين نامه را نوشتند: «امّا بعد ، آستانه شهر ، سرسبز است و ميوه ها رسيده و آب ها فراوان اند. [6] پس هر گاه اراده كردى ، بر لشكرى آماده ، فرود آى. درود بر شما!». نامه هاى بسيارى نزد ايشان جمع شد . پس نامه ها را خواند و از پيك ها در باره مردم ، پرسش كرد.