6180.امام باقر عليه السلام : وقتى خداوند ـ تبارك و تعالى ـ مردم را از گِل آفريد ، مانند تير قرعه [1] آن ها را انداخت . آن گاه مسلمان را بيرون آورد و او را خوش بخت قرار داد ، و كافر را بدبخت قرار داد .

6181.امام صادق عليه السلام : خداوند ، پيش از آن كه بندگانش را بيافريند ، خوش بختى و بدبختى را آفريد . خداوند ، هر كه را خوش بخت آفريده ، هرگز دشمنش نمى دارد و اگر او كار بدى انجام دهد ، كارش را دشمن مى دارد ، نه خودش را . و چنانچه [بنده اش] بدبخت باشد ، هرگز او را دوست نمى دارد و اگر او كار خوبى انجام دهد ، كارش را دوست مى دارد ؛ ولى خودش را به خاطر سرانجامش دشمن مى دارد . پس هر گاه خداوند عز و جلچيزى را دوست بدارد ، هرگز دشمنش نمى دارد و هر گاه چيزى را دشمن بدارد ، هرگز دوستش نمى دارد . [2]

6182.امام صادق عليه السلام : [گاهى] خوش بخت را در طريق بدبختان مى برند . به گونه اى كه مردم مى گويند : «او چه قدر شبيه آنان و بلكه از خود آنان است!» و سپس خوش بختى ، او را در مى يابد ، و گاهى بدبخت را در راه خوش بختان مى برند ، به گونه اى كه مردم مى گويند : «او چه قدر شبيه آنان و بلكه از خود آنان است!» و سپس بدبختى ، او را در مى يابد . همانا خداوند ، براى هر كه خوش بختى تقدير كند ، هر چند از عمر دنيا جز به اندازه فاصله دو دوشيدنِ شتر باقى نمانده باشد، خوش بختى را فرجام او قرار خواهد داد .