درآمد

يكى از مسائلى كه از گذشته هاى بسيار دور ، مورد توجّه بوده است و مكرّر مورد پرسش قرار مى گيرد ، اين است كه : پديدآورنده مصائب (گرفتارى ها) و شُرور (بدى ها و ناگوارى ها) در جهان آفرينش كيست؟ به عبارت روشن تر ، با عنايت به اين كه خداوند متعال ، عادل است و به هيچ كس، كمترين ظلمى روا نمى دارد، اين پرسش ها مطرح مى شوند كه : خالق و تقديركننده ناكامى ها و مشكلات كيست؟ چرا خدا گروهى را زشت و گروهى را زيبا آفريده است؟ چرا در جهان ، نادانى، ناتوانى، نادارى ، محروميت، تبعيض، ستم، ستمگر، و عوامل گم راهى وجود دارند؟ پديدآورنده سيل، توفان، زلزله، بيمارى و مرگ كيست؟ آيا وضعيّت مناسب جهان ، اين نيست كه در آن ، بدى ها و ناكامى ها نباشند و به جاى آنها ، خوشى ها و شادمانى ها قرار گيرند؟ و آيا ـ بويژه با تفسيرى كه ما از ظلم و عدل داريم ـ اين شُرور ، ظلم محسوب نمى شوند؟

پيدايش «ثَنَويّه»

شبهه شُرور ، موجب شده است كه گروهى به نام «ثَنَويّه» ، به وجود دو آفريدگار ،