5180.امام رضا عليه السلام: و امّا لطيف بودن خدا ، به معناى كمى و نازكى و خُردى نيست؛ بلكه به معناى نفوذ [علمى ]در چيزها و امتناع از درك شدن است؛ مانند اين كه به كسى مى گويى: «اين كار لطيف ، از من سر زد» و «فلانى در مذهبش لطيف است». اين سخن ، بدان معناست كه عقل در آن چيز يا مذهب ، در مانده است و خواستنِ آن ، بى نتيجه است و آن موضوع ، عميق و ظريف است و وهم ، آن را درك نمى كند. در مورد لطف خدا نيز به همين صورت است. او برتر و بالاتر از درك شدن به صورت امرى محدود يا محدود شدن به واسطه توصيف است ، در حالى كه لطافت در ما به معناى كوچكى و كمى است. پس ما و خدا در نام «لطيف» مشتركيم، امّا در معناى لطيف ، تفاوت وجود دارد.

5181.عيون أخبار الرضا عليه السلام ـ به نقل از محمّد بن عبد اللّه خراسانى، خدمت گزار: در حالى كه گروهى در نزد امام رضا عليه السلام بودند ، ملحدى وارد شد و پرسيد :... معناى سخن شما كه مى گوييد: خدا ، لطيف و شنوا و فرزانه و بينا و داناست، چيست؟ آيا شنوا بودن با گوش، و بينا بودن با چشم، و لطيف بودن با كار دو دست ، و فرزانه بودن با فرآورده نيست؟ امام عليه السلام پاسخ داد: «لطيف بودن ما در فرآورى است. آيا نديده اى كه وقتى كسى در كارى ظريفكارى مى كند، گفته مى شود: فلانى چه قدر لطيف است ؟! پس چگونه به آفريدگار ارجمند، لطيف گفته نشود، در حالى كه آفريده لطيف (ريز) و جليل (درشت) را آفريده است و در حيوان از آفريده[ ها ] روحى قرار داده است و پيكره هر جنس را با جنس ديگر ، متفاوت آفريده، به گونه اى كه شبيه يكديگر نيستند؟ پس همه اين آفريده ها ، در تركيب پيكره شان لُطفى از آفريدگار لطيف و آگاه هست. پس از اين ، به درختان و بار ميوه هاى پاكيزه خوردنى آنها نگاه مى كنيم و مى گوييم: به راستى كه آفريدگار ما سراسر لطف است؛ امّا نه مثل لطفِ سر زده از آفريدگان در فرآورده هايشان.