نشانه هاى خدا در آفرينش آسمان

كلمه «سماء» ، در لغت از ريشه «سمو» ، به معناى «بلند» و «برافراشته» است و از اين رو به سقف خانه ، «سماء» اطلاق مى شود. [1] در قرآن كريم ، اين كلمه 313 بار به صورت مفرد و جمع در معانى مختلفى به كار رفته است : 1 . جهت بالا و مجاور زمين ، مانند : «أَلَمْ تَرَكَيْفَ ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلاً كَلِمَةً طَيِّبَةً كَشَجَرَةٍ طَيِّبَةٍ أَصْلُهَا ثَابِتٌ وَ فَرْعُهَا فِى السَّمَاءِ . [2] آيا نديدى كه چگونه خدا مَثَل مى زند؟ سخن پاك ، مانند درخت پاك است ، ريشه اش ثابت و شاخه اش در آسمان است» . 2 . منطقه اى دورتر از سطح زمين و محلّ ابرها ، مانند : «وَ نَزَّلْنَا مِنَ السَّمَاءِ مَاءً مُّبَـرَكًا . [3] و از آسمان ، آبى بركت زا فرود آورديم» .