2 / 7

عبد اللّه بن عامر

عبد اللّه بن عامر بن كُرَيز ، پسر دايى عثمان است و نمونه عينى رفاه زدگانى است كه با هر آنچه ارزش انسانى است ، به ستيزه جويى و دشمنى مى پردازند. او در 24 يا 25 سالگى از طرف عثمان به حكومت بصره منصوب شد و افزون بر آن ، حكومت منطقه فارس را نيز در دست گرفت . پس از قتل عثمان ، امام على عليه السلام او را معزول ساخت . وى نيز موجودى خزانه بصره را دزديد و به مكّه فرار كرد . به واسطه شناخت او از بصره بود كه اهل جملْ تصميم گرفتند به بصره بروند. او يكى از كسانى بود كه با پولى كه از بيت المال دزديده بود ، به تجهيز لشكر پرداخت و يك ميليون درهم و يكصد شتر براى جنگ با امام على عليه السلام هزينه كرد. پس از جنگ جمل هم به شام فرار كرد و داماد معاويه شد . وى در جنگ صِفّين در لشكر شام بود، چنان كه در جنگ با امام حسن عليه السلام نيز شركت داشت و واسطه صلح بود . سپس در زمان خلافت معاويه ، سه سال ديگر فرماندار بصره شد . زندگانى او نشانگر دنياپرستى و آزمندى در بهره جويى از بيت المال است . بدين سان ، آيا شگفت انگيز نيست كه در شرح حال او بنويسند: «يكى از بخشندگانِ ستايش شده بود» . ابن عامر در سال 58 يا 59 هجرى درگذشت .