2014.تاريخ الطبرى ـ به نقل از ابن عبّاس ـ: جمليان با ششصد نفر حركت كردند . همراه آنان عبد الرحمان بن ابو بكره و عبد اللّه بن صفوان جمحى بودند. وقتى از منطقه چاه ميمون [1] گذشتند ، شترى ذبح شده ديدند كه خونش فوران مى كرد. آن را به فال بد گرفتند. وقتى مروان از مكّه بيرون رفت ، اذان گفت و نزد طلحه و زبير آمد و به آنان گفت : بر كدام يك از شما به عنوان خليفه سلام كنم و به نام او براى نماز ، اذان سردهم؟ عبد اللّه بن زبير گفت : به نام ابو عبد اللّه (زبير) و محمّد بن طلحه گفت : به نام ابو محمّد (طلحه) . عايشه ، پيغامى براى مروان فرستاد كه : چه مى كنى؟ آيا مى خواهى در كار ما تفرقه بيندازى؟ پسر خواهرم نماز بگزارد . [ از آن پس] عبد اللّه بن زبير با آنان نماز مى گزارْد تا وارد بصره شد. از اين رو ، معاذ بن عبيد اللّه هميشه مى گفت : به خدا سوگند ، اگر پيروز گرديم ، گرفتار بحران مى شويم. زبير، طلحه را با حكومت ، تنها نخواهد گذاشت و طلحه، زبير را با حكومت ، تنها نخواهد گذاشت.

2015.الجَمل: وقتى ناكثين [ پس از مسلّط شدن بر بصره ]صبح خود را آغاز كردند ، مردم نزد آنان گِرد آمدند و مؤذّن مسجد ، براى نماز صبحْ اذان گفت. طلحه خواست جهت اقامه نماز به پيش رود كه زبير ، او را كنار زد و خود خواست نماز را با آنان اقامه كند. طلحه او را از اين كار بازداشت. آن دو يكديگر را كنار مى زدند تا آن جا كه نزديك بود خورشيد طلوع كند. مردم بصره فرياد برآوردند : اى صحابيان پيامبر خدا! نسبت به نماز ، خدا را، خدا را [ در نظر آوريد]! مى ترسيم وقت از دست برود. عايشه گفت : دستور دهيد كسى جز آن دو با مردم نماز بگزارد. يعلى بن منيه گفت : روزى عبد اللّه بن زبير نماز اقامه كند و روزى محمّد بن طلحه تا مردم به خليفه اى كه مى پسندند ، توافق كنند. سپس فرزند زبير پيش افتاد و آن روز با مردم ، نماز خواند.