فصل چهارم : نفرين فرستادن پيامبر بر فريب خوردگان

2005.امام على عليه السلام : سوگند به آن كه مرا كه چيزى نبودم آفريد ، به راستى آگاهان از ياران محمّد صلى الله عليه و آله مى دانند كه ناكثين، قاسطين و مارقين ، از زبان پيامبر درس ناخوانده نفرين شده اند . «و هر كه دروغ بندد ، ناكام گردد» .

2006.امام على عليه السلام : به راستى كه آگاهان از ياران محمّد صلى الله عليه و آله مى دانند كه خداوند ، اهل صفّين را از زبان پيامبرش نفرين كرده است ، «و هر كه دروغ بندد ، ناكام گردد» .

2007.الاحتجاج: مردى از بصريان نزد على بن حسين عليهماالسلام آمد و گفت : اى على بن حسين! به درستى كه جدّ تو، على بن ابى طالب ، مؤمنان را كشت! على بن حسين عليهماالسلام آن قدر گريست كه دستش از اشك پُر شد و بر سنگ ريزه ها ريخت . آن گاه فرمود : «اى برادر بصرى! نه به خدا سوگند! على عليه السلام نه مؤمنى را كُشت و نه مسلمانى را ؛ ولى آنان اسلام نياوردند ، [ بلكه] تسليم شدند و كفرشان را پنهان كردند و اظهار اسلام نمودند و آن گاه كه بر كفر خود ياورانى يافتند ، آن را اظهار داشتند و هر آينه ، آن زن شترسوار (عايشه) و آگاهان از آل محمّد صلى الله عليه و آله مى دانند كه اهل جمل و صفّين و نهروان ، از زبان پيامبر درس ناخوانده نفرين شدند : «و هر كه دروغ بندد ناكام گردد» . پيرمردى از كوفيان گفت : اى على بن حسين! جدّ تو (على عليه السلام ) مى گفت : «برادران ما بر ما ستم كردند» . على بن حسين عليهماالسلام فرمود : «آيا كتاب خدا را نمى خوانى كه : «و به سوى قوم عاد ، برادرشان هود را [ فرستاد]» ؟ اينان مانند آنان اند. خداوند عز و جل هود و همراهانش را نجات داد و قوم عاد را با بادى هلاك كننده، نابود ساخت».