6656.الجمل : مادر مسلم ، حضور داشت . فريادى كشيد و خود را بر او افكند و او را از قتلگاهش بيرون كشيد و گروهى هم از لشكر امير مؤمنان به او پيوستند و در حمل جنازه به او كمك كردند تا آن كه او را پيش امير مؤمنان آوردند ، و مادرش مى گريست و ناله مى زد و مى خواند : {0 پروردگارا! مسلم ، آنان را [ به قرآن] فرا خواند كتاب خدا را مى خوانْد و از آنان نمى هراسيد . 0} {0 امّا نيزه هايشان را از خون او رنگين كردند در حالى كه مادرشان [ عايشه] ايستاده بود و آنان را مى نگريست . 0} {0 آنان را به كشتنْ فرمان مى داد ، نه آن كه باز دارد . 0}

ر .ك : ج 5 ص 171 (ناكام ماندن آخرين تلاش ها) .

90

مَصقَلَة بن هُبَيره

مَصقَلَه از ياران امام على عليه السلام و جانشين ابن عبّاس و فرماندار اردشيرْ خُرّه [1] بود [2] و از اين رو ، كارگزار غير مستقيم امام عليه السلام محسوب مى شد . به سال 38 هجرى هنگامى كه مِعقِل بن قيس ، شورشيان مرتدّ بنى ناجيه را شكست داد و آنها را به اسارت گرفت ، مصقله ، اسيران را خريد و آزاد كرد ؛ امّا نتوانست قيمت آنها را به بيت المال بپردازد . افزون بر اين ، او به بيت المال ، چنگ انداخت و اموالى به خويشانش بخشيد و از برخى بدهى هاى آنان ، گذشت نمود . على عليه السلام او را فراخواند ، او را بر تصرّفات نامشروعش در بيت المال مسلمانان و اِتلاف بيت المال ، سرزنش كرد و از او خواست كه آنچه را برداشته ، به بيت المال بازگردانَد . اين ماجرا بر مصقله گران آمد . او بخشش هاى عثمان را ديده بود و گمان نمى كرد كه على عليه السلام بدين سان در بيت المال ، سختگيرى كند . او انتظار بخشش داشت و چون به آرزويش نرسيد ، فرار كرد و به معاويه پيوست . على عليه السلام درباره او فرمود : «كارى چون سروران نمود و فرارش چون بندگان بود!» . [3] او در خلافت معاويه ، در برخى امور حكومتى شركت جُست و چون معاويه آهنگ قتل حُجْر بن عدى كرد ، عليه حُجْر ، گواهى داد .