56

عبد اللّه بن جعفر بن ابى طالب

ابو جعفر ، عبد اللّه بن جعفر بن ابى طالب قُرَشى هاشمى از صحابيان پيامبر خداست . هنگامى كه اوّلين گروه مسلمانان به حبشه هجرت كردند ، جعفر بن ابى طالب ـ كه به «طيّار (پروازگر)» و «ذو الجَناحَين (داراى دو بال)» مشهور است ـ همراه همسرش اسماء بنت عميس با آن گروه بود . عبد اللّه در آن ديار به دنيا آمد . او هفت ساله بود كه همراه پدرش به مدينه آمد . پيامبر خدا چون او را بديد ، تبسّمى كرد ، سپس دست گشود و عبد اللّه با وى بيعت كرد . و چون پدرش جعفر در جنگ موته به شهادت رسيد ، پيامبر صلى الله عليه و آله تربيت او را به عهده گرفت . عبد اللّه از طرف مادر با محمّد بن ابى بكر و يحيى بن على بن ابى طالب ، برادر بود . او را با اهل بيت ، پيوندى استوار بود . او برادرزاده امام على عليه السلام و همسر زينب ، دختر گرامى امام على عليه السلام بود . عبد اللّه در جنگ صِفّين ، همراه على عليه السلام بود . امام عليه السلام بدو اجازه نبرد نداد و به هنگام بازگشت به كوفه ، فرمود : «[چنين كردم] تا نسل بنى هاشم قطع نشود» . عبد اللّه ، دستى بخشنده ، زبانى گويا و در راه حق ، گام هايى استوار داشت . او را يكى از سخاوتمندان مشهور عرب و در ميان آنان سخاوتمندترين دانسته اند . مورخان و شرح حال نگاران ، درباره سخاوتمندى او داستان ها گزارش كرده اند و او را بدين جهت ، «درياى جود» ناميده اند . او در هر جا ، حق را بيان مى داشت و جايگاه والاى على عليه السلام و اهل بيت عليهم السلام را پاس مى داشت و از اين كه بر شجره ملعون بنى اميه در پيش ديدشان طعن زند ، پرهيز نداشت و با اين همه ، معاويه او را اكرام مى كرد . او پس از على عليه السلام همراه حسنين عليهماالسلام و پيرو راستين آنان بود و از اين كه در كربلا حضور نداشت ، تأسّف مى خورد و از اين كه فرزندانش در پيش ديد ابا عبد اللّه الحسين عليه السلام شربت شهادت نوشيده بودند ، بر خود مى باليد . عبد اللّه به سال 80 هجرى (عام الجحاف) [1] در هشتاد سالگى در مدينه زندگى را بدرود گفت .