ر . ك : الغدير : ج 10 ص 257 ـ 271 .

7 / 3 ـ 4

سخنرانى امام ، وقتى خبر دشنامگويى به خويش را شنيد

6279.امام باقر عليه السلام : امير مؤمنان ، على بن ابى طالب عليه السلام ، پس از بازگشت از نهروان و پس از اين كه به او خبر رسيد كه معاويه وى را دشنام مى گويد و لعن مى كند و ياران وى را مى كشد ، در كوفه به منبر رفت و حمد و ثناى الهى گفت و بر پيامبر خدا درود فرستاد و از نعمت هايى كه خداوند به پيامبرش و به وى عنايت كرده بود ، ياد كرد . آن گاه فرمود : «اگر آيه اى در كتاب خدا نبود ، آنچه را اكنون مى خواهم بگويم ، نمى گفتم . خداوند عز و جل مى فرمايد : «و درباره نعمت پروردگار خويش [ با مردم ]سخن گوى» . خداوندا! سپاس براى توست ، به خاطر نعمت هاى شمار ناپذيرت و [ به خاطر ]برترى فراموش ناشدنى ات . اى مردم! اخبارى به من رسيده است و من چنين گمان مى كنم كه مرگم نزديك شده است و فكر مى كنم كه نسبت به من در ناآگاهى به سر مى بريد . من آنچه را پيامبر خدا در بين شما گذاشت ، در نزدتان مى گذارم : كتاب خدا و خانواده ام . و خانواده من ، خانواده كسى هستند كه او هدايتگر به رستگارى ، آخرينِ پيامبران ، سَرور نجيبان و پيامبر برگزيده ... است . منافقان ، با كينه ورزى به من شناخته مى شوند و خداوند ، مؤمنان را با دوستى من مى آزمايد . اين ، پيمانى است كه پيامبر اُمّى با من داشته كه : «جز مؤمن ، تو را دوست نمى دارد و جز منافق ، تو را دشمن نمى دارد» . من ، صاحب بيرق پيامبر خدا در دنيا و آخرتم . پيامبر خدا در پيشاپيش من است و من در پيشاپيش پيروانم هستم. سوگند به خدا ، دوستدار من تشنه نخواهد شد و دوست من نخواهد ترسيد و من ، دوست مؤمنانم و خداوند عز و جل دوست من است . دوستدارم را همين بس كه آنچه را خدا دوست دارد ، دوست مى دارد ؛ و دشمنم را همين بس كه آنچه را خداوند دوست دارد ، دشمن مى دارد . آگاه باشيد! به من خبر رسيده است كه معاويه مرا دشنام مى گويد و لعن مى كند . خداوندا! سختگيرى ات را بر وى شدّت بخش و لعن را بر مستحقّ آن ، فرود آور! آمين ، اى پروردگار جهانيان ، پروردگار اسماعيل و برانگيزنده ابراهيم! تو همان ستايش شده بزرگى» . آن گاه از منبر فرود آمد و بر منبر نرفت تا آن كه توسّط ابن ملجم ـ كه لعنت خدا بر او باد ـ به شهادت رسيد .